Aslanlarıma Engel Olamıyorum

    Kafamın içinde konuşan sesleri susturamıyorum.

Ne için savaşırız?

Parmaklıklar Ardında

Parmaklıklar ardında bir nefes. 

Çağrı

sevinmiş gibiydi. Sevinmedi.

Buradakiler 2

Yeni Blogger Arayüzü

Birkaç ay öncesinde, düzenli olarak yaptığım şeyi yaptım yine. Blogger'a girdim. Bir de ne göreyim, Blogger yeni arayüze geçmiş.

Korku

"Whoever fights with monsters should see to it that he does not become a monster in the process. And when you gaze long into an abyss, the abyss also gazes into you." - Nietzsche

Buradakiler 1

Böyle Buyurdu kazandibi

Yorgunum. Yataktan çıkmak her zamankinden daha zor. Yayları sırtıma saplanmış, omuriliğime kıvrılıp beyin sapıma kök salmış gibi. İçine içine çekiyor beni her gözümü açtığımda, geri yatıyorum.

Kadın

     Kadın, ortasından ikiye ayrıksınan yatağın karşısında. Varmamak üzere yürüyor yatağa doğru. Yatak mavi, yatak tek yastıklı. Yalnızlık böyle büyür mavilerde.

Karanlığa Doğru

(Değişken ruh halimi ifade etmek istediğim parça. Yazının herhangi bir kısmında bunu dinlemedim; ama karanlğımla ve yazıda anlattıklarımla ilgili aklıma gelen ilk parça hep bu.) 

Kaybolan Cennet

     Gözler, aynı gözler dolaşıyor her yerde. Işıklar aynı ışıklar mı? Ağaçlar gölgesinde dans ediyor gibi kendilerinin ve kendilerinden.

Remember, No Fiction

Saat 2:41, gece.

Unutulmayanlar

Bırakmam lazım artık. Unutmam. Bitti lan işte; daha neyin hesabını yapıyorsun. Sustun, bitti. Söylemedin, bitti. Anlatamadın, bitti! Daha neyin umudunu taşıyorsun?! Niye hayatındaki umutlardan çalıp bu umuda aktarıyorsun? Bitti oğlum, bitti tamam. Mis gibi fırsatın da çıktı işte.

daire.

We sat around the fire in a circle. - Daire şeklinde ateşin etrafına oturduk.

I drew a circle with compasses. - Pergelle bir daire çizdim.

Kucağında Kutsal Bir Kitap

sana gerçekten

ama gerçekten acıyorum

Cavlasak mı ?

Seni çok özlüyorum.
Seni çok özlüyorum.

Arafta Bir An

İç içe geçmiş şekiller, sesler, hayatlar...

Bilinçaltında verdiği sürekli savaş, yorgun düşürmüştü en sonunda körpe bedenini. Ve şimdi, her şeyin sonunda, algılayabildiği ve anımsayabildiği her şey birbirine geçmişti işte.

Bir güneş huzmesinin sabahı kaplayan sis perdesini aralaması gibi sızdı uykusuna bilinci. Uyuyordu, uyuyacaktı; ama bir an için, uyandı.

Siste Çocuk

                 

               Yağmurlu bir kasabanın ortasındayım. Hava griden bozma bir mavi. Mavi, mutluluk getirmez. Beni de götürmez üstelik buradan. İncir ağaçlarının yaprakları bir kitap kadar büyük, oku diyor tabiat Tanrısı. Tâbiyim ona, bilir en içimdeki sisleri. Sisler kalkmaz hiç, aralığından konuşurum ötekilerle. Ben miyim öteki, siz misiniz?

yanın ve keşkelerim

Keşke o zaman tutsaydım seni, tutabilecekken. Keşke o zaman sarılsaydım boynuna, yıllar sonra rüyalarda boynuma ‘prangalar’ gibi sarmaktansa seni.

Pluie

       Misafir odalarına saklanmış çocuklar gibiydim hep komşu çocukların evlerinde yaşayan. Burada değildim, burada olmanı dilerken yine ben. Dileklerim hep kavala hep pamuk hem beyaz hem sen'le başlayan her şey pülim.

Samantha'nın Ayak İzleri

 Yürüyorum. Hava kararmak üzere. Devasa, uçsuz bucaksız bir ormandayım. Yürüyorum, kar yağıyor ve kuşlar cıvıldıyor.

Eti Hoşbeş Reklamı

Burak evindedir. Odasında yatağa uzanmış bir halde tavanı izliyordur. Gözleri kapanmak üzereyken telefonundan bir bildirim ve titreme sesi gelir. Telefona doğru döner. Zira titreşim sesleri arasındaki boşluğun uzun mu yoksa kısa mı olduğunu fark edememiştir. Merakını telefon ekranı üzerindeki bildirim ışığı giderir: Açık mavi. Belki de beyaz. Hangi renk olduğuna dair ihtilaf içerisinde kalmıştır hep. 

Hayal Kırıklığına Hazırlanmak

Umursanmamak, herhangi bir ikili ilişkide bir insanın görebileceği en dip noktalardandır. En dibi belki de.

Bazılar

Bazı insanlar var; her gördüğünde aynı hazzı yaşatan, alışmana rağmen aynı sevinçle içini dolduran.

Konuşamıyorum

Anlatamıyorum kendimi. Kafamın içinde bulanık bir musluk suyu akıyor gibi. Baktığım her yer bulanık, içim sonsuz bir boşluk.

Şimdi Ölmek İstemem

Mayıs 18, 2020. Rüzgarın sesini duyuyorum ve şimdi ölmek istemiyorum. Ağustos böcekleri ötüyor mayıs ayında.

Bunlar Benim Sözlerim-3

'Bunlar Meryem'in Sözleri Değil!'

Bunlar Benim Sözlerim-2

'Bunlar Onun Sözleri Değil!'

Bunlar Benim Sözlerim

'Bunlar Senin Sözlerin Değil!'

Jonglör

"Evet! Hayatta inişler ve çıkışlar vardır.

Umutsuz

"Umutsuzum be dedemin torunu."

B.Ö

           Değişim, reform denilen "yeni, modern düşünceler" kisvesi altında yitip gidiyordu şehir. Metruk, eskimiş birçok bina yıkılıyor, yerlerine yaşanılan yüzyılın simgesi, insanlığın bir anlamda kendini yücelttiği gökdelenlere bırakıyordu. Geçmişin solmuş ama inceliğini kaybetmemiş binaları, hiçbir iz bırakmadan kaybolup gidiyordu.

Çürümenin Günlüğü 3

21 Eylül 2020

MEMNUNİYETSİZLİK

Yıllar geçiyor, her şey değişiyor peki ya insan?

Çürümenin Günlüğü 2

15 Eylül 2020

Bilmiyorum isminle aran nasıldır. Ben benimkine gençlik yıllarımda takmıştım oldukça, Tanrı’yla aramın limoni olduğu dönemlerde.

Ayna Ayna 2

Aynaya bakıyorum
Ayna kendini kapatmış
Gri, gıpgri gösteriyor artık
Kendini kapatmış gibi

Çürümenin Günlüğü 1

Önsöz

Az sonra okuyacağınız bu günlük, veya anı defteri, zihninde oluşan karadeliklerle mücaadele eden ve her geçen gün bu karadeliklere yenilen bir adamın, babamın, yalnızlığı içinde boğulurken ağzından çıkan son kabarcıklardır.

Parmak Sancıları 3

Uyuyordum, saat gece 1 gibi uyandım. Rüyamda yine garip gurup şeyler gördüm. Ama burada rüyalarımı yazarak seni sıkmayacağım.

Ayna Ayna

Aynaya bakıyorum
Ayna bomboş
Ayna ayna, nereyi gösteriyorsun
Her neresiyse, ben orada değilim

Parmak Sancıları 2

Sırtımda yüklendiğim acılar, Golgota’ya doğru yürüyorum. Arkamda perişan bir kalabalık: Eş, dost, aile, takipçilerim… Hedef Golgota evet, fakat nihayetinde nereye varacağız, kimse bilmiyor. Ben bile bilmiyorum, ki herkesin burada olma sebebi benim.

yüksekmonoksit

Farkettim de büyümüşsün, olgunlaşmışsın. Çok daha güzel olmuşsun böyle biliyor musun?

Parmak Sancıları

Evet. Şimdi karşındayım. Bu sefer abartılı imgeler, epik göndermeler yok. Sadece ben, zihnimdeki sen ve elimin altındaki kelimeler var.

Karadelik'in Yaratılış Kıssası

Büyük, loş ışığın aydınlatmaya çalıştığı bir oda. Odanın dört bir yanı aynalarla çevrili. Zemini ya da tavanı ne kaplıyor bilinmez. Odanın ortasında uzun bir masa. Masanın üstü yanmayı bekleyen mumlarla kaplı. İki ucundaki sandalyelerden biri dolu, öteki boş.  Dolu olanda bir kadın oturuyor. 

Buhranarkası

Buhranın kendisinden daha zor olacakmış buhranarkası. Kimse bahsetmemişti. Sonbahar sonrası kış imiş, ilk heyecan sonrası düş imiş. 

İçsel

Yolum uzun ve karanlık. Tek başıma yürümek istediğim yalnızlığımdan korkuyorum.

On birleri sevmem

Her yazıda olduğu gibi yine bir şarkı eşliğinde yazıyorum; Rota - Son Kez

Beni kimse sevmedi