Vazgeçiş

  Sessiz sakin adımlarla boş bir caddede ilerliyordu. Sağda solda dükkanların tabelalarından yüzüne yansıyan kırmızı renkteki leon ışıklardan rahatsızdı. Derin bir iç çekti. Bu iç çekişlerin sonu hep vazgeçişlerinin başlangıcıydı. Onun, vazgeçişi barındıran güzel bir geçmişi vardı.

Ben geldim

“Bütün ölememişliklerini tek seferde öleceği gibi, bütün ağlayamadıklarını tek seferde ağladığı gibi, bütün sahip olduklarını tek seferde yitireceği gibi. Yorulmaz insan bazen. Yorulmaz, yorulmaz, yorulmaz. Sonra birden bire yoruluverir.”

Buruk

Gözlerimi açtığımda başucumda onu bulacağımı bildiğim için bu yola girdiğimi hala kabul edemiyordum. Ona bakmanın hala beni hayatta tutan tek şey olduğuna inanamıyordum. Onun yaralarına baktıkça kendiminkileri kapatıyor, akan göz yaşlarıyla ruhumu yıkıyor, bütün günahlarımı sil baştan temize çekiyordum.

Yarım

Nereden bilebilirdik ki bir gün hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını?

Yakarış

"Erken çekilen acıların ışığı, asla değişmez, parmak izi gibi ele verir insanı hayatın her döneminde"