'Bunlar Senin Sözlerin Değil!'
Böyle başlamıştı umuda yükselişim. Böyle anladım 'hiç' bir boşlukta kalmayı. Ne desem anlamayacaklar. Çünki ben topluca aklî dengesi infaz edilmiş biriyim. Çünki ben geç kaldım. Beceremedim değil! Korkup sustuğum için şeytanlaştım. Evet, öyle saçma ki bu olaylar.. Şimdi anlıyorum kendi için verilen savaşların zorluğunu. Garip bir düşten uyanmak gibi hayatımdan uyandım. Neredeydim ? Birden fazla güncenin içinde birden fazla kimlik, hangisiydim ? Ben ne zaman başka bir ağzımdan konuşsam korktunuz. Siz beni sevmeye çalışırken yok oldu istediğim kelimeler. Bir kart seçmiştim kendime. Yıllar sonra o kartı arayacaktım. Kaçıp, küsüp, gidip keşke burada olsan/olsam diyecektim. Hayatımı bir masaya yatırmıştım- masa başına da tanıdıklarımı koymuştum. Bedenim kaç kere tecavüze uğradı? Kaç taciz beni uyandırmaya yetti? Hangi anda gözlerimi açtım bilmem ama ben ilk kez görüyorum. Böyle devam ediyor umut dediğimiz kumara bahis yatırmak. Belki de ben hiçbirinizin dediği olmadım. Hiçbiriniz de ben uyanıkken yoktunuz. Karanlığa açtım gözlerimi ama bu kez korkmadım. İlk kez sesimi duydum ve duyurdum kendime. Şimdi görüyorum nasıl gözüktüğümü. Şimdi 'biliyorum'. Beceremedim değil! Orada olmadığı zaman yapılmayan eylemlerden mesul olmamalı insan. Uyandım-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder