Çürümenin Günlüğü 2

15 Eylül 2020

Bilmiyorum isminle aran nasıldır. Ben benimkine gençlik yıllarımda takmıştım oldukça, Tanrı’yla aramın limoni olduğu dönemlerde.

Ailemin veya çıktığım evin geleneklerine dair çok fazla bilgi veren bir isim zira benimki, Muhammed Ali. Muhammed mi Ali mi, karar verin, diyesim gelmişti bir ara anneme ama, dememiştim tabi.

Gizemli olmak istiyordum biraz. İsmim sorulduğunda anlamı sorulsun istiyordum mesela. Benim hakkımda direkt fikir sahibi olamasınlar istiyordum ya da ailem hakkında. Dini veya mitolojik bir öge barındırsınlar istemiyordum. 

Bir ara ciddi ciddi adımı değiştirmeyi düşündüm ama, annemi yormak istemedim. Hoş, annemi hep yordum.

Neredeyse hiçbir şey anlatmayan, dümdüz isimlere çok özendim bir ara. Kaya, Ateş, Toprak, Deniz, Su gibi. Ama sonradan anladım ki, onlar da birçok şey anlatıyor. Hiçbir şey anlatmayan bir şey yok maalesef. Bunu daha iyi anlıyorum şimdi.

Biraz daha yaş alınca tabi, pek umursamamaya başladım bu meseleyi. Hatta ismim sayesinde birçok insanı ters köşe yaptım. Ve bu hoşuma gidiyordu. Annen de bunlardan birisiydi. Hiçbir dine inanmadığımı söylediğimde şaşırmıştı, nedenini sorduğumda ismimden dolayı olduğunu söylemişti.

Senin varlığını öğrendikten sonra, üzerimdeki o şok ve sarsıntı dindikten sonra, bunu düşünmeye başladım: Adın ne olacaktı? Sana ne diye seslenecektik? İnsanlar sana ne diye sesleneceklerdi?

Sinirlendiklerinde sana nasıl öfke kusacaklardı, sevindiklerinde sana ne diyerek haber vereceklerdi. Okul numarandan önce hangi isim telaffuz edilecekti, mezuniyet belgende ne yazacaktı, askere gittiğinde “Ankara, emret komutanım!” demeden önce ne diyecektin? Eşinle hayatlarınızı kenetlemeye karar verdiğiniz o anda, nikah memuru hangi ismi telaffuz edecekti?

Bu soruların hepsini bir anda düşünmedim elbette. Sen annenin karnına saçıldıkça, bu sorular da zihnime saçıldı, teker teker.

Sonunda, annen senin yüzünden korkunç bir sancıya kapıldığında ve bir günümüz hastanede geçtikten sonra, konuyu annene açtım. Bunu sorduğumda, sanki bu soruyu daha önce düşünmemiş gibi, ki eminim ki hamile kalmasından önce bu sorunun cevabı hazırdı, “Bilmem, sen ne olsun istersin?” dedi.

Ben de bilmediğimi fakat bazı çekincelerimin olduğunu söyledim. Elbette mantıklı bulmadı, her zamanki gibi fazla düşündüğümü söyledi. Ben de bunun çok önemli bir şey olduğuna dair onu ikna etmeye çalıştım.

Sonrasında anladım ki, onun için de bu çok önemliydi. Ama önereceği isme karşı çıkacağımı bildiği için, karşı çıkışlarımın etkisini azaltma amacıyla böyle yaklıştığını anladım.

Atlas ismini attı sonra ortaya, sanki o an aklına gelmiş gibi. Başta bir tepki vermedim. Kulağa ve ağza nasıl geleceğini test eder gibi, çeşitli şekillerde Atlas dedim kendi kendime. Baya güldü. O kadar güldü ki, bir anda, yine sancılanmış gibi, karnını tuttu. Ben de “Beğenmedi galiba” dedim. Bozuldu. Sonra anlatmaya başladı.

Atlas’ı anlattı. Atlas’ın kim olduğunu bilmediğimden değil elbette. Bildiğimi o da biliyordu. Cahile anlatır gibi kısa bir giriş yaptıktan sonra, kendi yorumunu kattı.

Atlas’ın göğün, yani cennetlerin yükünü omuzlarında taşıdığını, yeryüzündeki sefil ruhların cennet veya vaad edilen toprak hayallerini hala kurabilmesinin, Atlas’ın bu yükü sırtlamasından dolayı olduğunu söyledi.

Halbuki Atlas pes edemez miydi? Bırakıveremez miydi milyonlarca sefil ruhun aciz hayallerini? Böyle yaptığında hem kendi acısı, hem de milyonların acısı sonlanmaz mıydı? Yeryüzündeki o milyonlarca insanın, olimpostaki o kibirli Tanrılar’a masturbasyon(o masturbasyon demedi bunu ben ekledim) çekmekten başka işlevi mi vardı hem? Ama o bunu yapmadı, pes etmedi. Kısıtlı hapis hayatlarındaki o dayanılmaz acılar, O’nun sırtladığı cennet sayesinde bir değer kazanıyordu.

Bu sırtlama, öyle yiğitce ya da dimdik bir sırtlama değildi. “Tasvirleri hatırlasana!” dedi heyecanla, “bir dizinin ya da iki dizinin birden üstüne çökmüş, çektiği acılardan dolayı yüzünde oluşmuş ebedi kırışıklıkları düşün!” dedi.

İşte, güçlü olmak böyle bir şeydi annen için. Dimdik, buz gibi, sert bir şekilde durmak değil. “Evet, cam en sert durandır belki de ama kırıldığında en paramparça olan ve eski haline dönmesi en imkansız olandır da ayrıca” dedi. Tam bir hayal kırıklığıyım.

Esnek olmak, kırılgan durmak, çektiğin ve çekeceğini bildiğin acılara rağmen; kendin için değil, başkaları için, başkalarının cenneti için dünyanın yükünü hala sırtlanmak, inanmasan bile, pes etmemek. Yeni insanlara, yeni duygulara ve yeni acılara her zaman açık olmak. Atlas olmak.

Ben etkilendim oldukça tabi. Konuşması bittiğinde uzun süre tepki vermedim herhalde ki, “Bir şey desene” dedi. “Bunların hepsini şimdi mi düşündün?” dedim. Güldü. Şimdi düşünmemiş, ara ara kendi kendine bu konuşmayı yapmış. “Bazı şeyleri söylemeyi unuttum hatta ama olsun, sen anladın meseleyi” dedi.

Sonra anneni taburcu ettiler. Araya başka meseleler, başka muhabbetler girdi. Arabadaydık, eve dönüş yolunda, “Belki de pes etmek ister” dedim bir anda. “Anlamadım?” dedi. “Oğlumuz, belki de pes etmek ister. Düşünsene o zaman insanlar ‘Atlas pes etti’ mi diyecek?” dedim. Sinirlendi. “Ne demek pes etmek ister? Saçma salak konuşma dua yerine geçer” dedi.

İntiharı kast etmemiştim aslında, ama sonradan anlıyorum ki, o böyle anladı.

Annenin hep geleneksel bir tarafı vardı, asla kopamadığı. Garip saçma batıl inançları. Bazen çok ağır bir şey söylediğimde ya da bir ihtimal sunduğumda derdi bunu “Dua yerine geçer”. Ya da çok büyülü bir anda o büyünün oluşmasına sebep olan hisler yok olmasın, nazar değmesin diye elini kulağına götürüp en yakın sert cisme vururdu.

Arada evde garip gurup tütsüler yakardı, ada çayı falan yakardı. Saçma sapan pagan inançlar ama işte, bir şey diyemiyordum. Diyordum elbette dalga geçiyordum, laf sokuyordum, kabile dansı falan yapıyordum o tütsü gezdirirken evde, oralı olmuyordu. Bir yerden sonra baktım değişmeyecek, pes ettim. Ben bir yerden sonra hep pes ettim.

Burçlara da önem verirdi. Senin Temmuz’da doğup yengeç olacak olmana içlenirdi mesela. “Fazla duygusal olacak, aşırı bağlanacak, aşırı düşünüp kafasına takacak bir şeyleri” diye içlenirdi. Ben de “Saçmalıyorsun” derdim.

Bak tamam, Ay’ın Dünya’ya azıcık yaklaşması ya da uzaklaşması ile bizim Dünya’mızda gelgitler oluşup rüzgarlar esiyorsa ve vücudumuzun yüzde 80’i sudan oluşuyorsa, etrafımızdaki sonsuz sayıda gezegenin ve gök cisminin hareketleri de bizde çeşitli şeyler oluşturuyordur elbette. Ama bu korkunç boyuttaki veriyi biz bırak anlamayı ve yorumlamayı, işleyemeyiz bile. Annene böyle derdim hep, ikna edemedim hiç.

Neyse, sonuç olarak erken doğdun, 20 Haziran’da. Ve ikizler oldun. İkizleri sever miydi annen acaba? Gerçi burçlar da değişmiş galiba bir yerde okumuştum.

“Salak salak konuşma dua yerine geçer” dedikten sonra, elini kulağına götürdü, torpidonun üzerine vurdu. Sonra da “Sen babanı dinleme yavrum” der gibi karnını okşayıp gözünü devirerek bana baktı.

“Tam da bundan söz ediyorum ben” dedim, “Bir şeyleri temsil etmesinden, doğmadan sırtına bir yük yüklemek derken bundan bahsediyorum. Sen bana kalkmış Atlas olsun, cennetleri sırtlasın, insanlar için yaşasın diyorsun. Önce bir kendi için yaşamayı öğrensin!”

Sinirlendi. Sinirlenince hep gözlerini kaçırarak konuşur. İlginç bir kaçırma yöntemiyle: Sana doğru bakar ama gözlerinin içine bakmaz, başının hafif yukarısına doğru bakar, biraz komik durur.

Sinirlendi ve “Ne olsun sen söyle o zaman!” dedi. Ben de bilmediğimi söyledim. “Bir şeyler bildiğinde konuşuruz o halde” dedi. Konu kapandı.

Sonrasında düşündüm bunu, ne olsun diye ismin. Gerçekten dünyanın en zor şeylerinden birisi isim koymak. Bir şeyler buluyordum mesela, fena gelmiyordu. Kendi kendime sesli bir şekilde telaffuz ediyordum değişik duygularla ve değişik senaryolarla. Sonra annene bu ismi söylüyordum, dudak büzüyordu, bir şekilde karşı çıkıyordu. Karşı çıktığı anda benim de hevesim kaçıyordu.

Sonra, bu tartışmalar süreyazarken malum olay oldu, korkunç hastalığın korkunç sonu. Rahim kanseri: Rahminde kontrolsüz bir şekilde büyüyen bir hücre, o hücrenin bir insana dönüşmesi ve sonunda oluşan o korkunç sancı.

Bu olaydan sonra bir kadının hamile kalmasını hep bu şekilde yorumladım, rahim kanserine yakalanmış diye.

Hastaneye apar topar gidişimiz, annenin elimi son kez sıkı sıkı tutuşu, saatler süren operasyondan sonra senin o odadan çıkışın, ama annenin çıkamayışı.

Hemşirenin seni kucağıma verişini hatırlıyorum. Annenin haberini aldıktan sonra. “Adı ne?” diye sormuştu. Yavaşça başımı kaldırıp ona bakmıştım. Hissiz bir şekilde “Atlas” demiştim.

Sonra dizlerimin bağı çözüldü, arkamdaki sandalyeye oturuverdim. Yüzüm ekşidi, alnım kırıştı, kaşlarım çatıldı. Tıpkı Atlas heykeli gibi. 

Ağlamaya başladım. Cenneti sırtında taşıyanı sırtımda taşıyacaktım ve pes edemezdim. Senin ve annen için, pes etmemeliydim.

Ama ettim. Dedim ya, ben bir şeylerde sonra hep pes ettim.

Ve benim seni sırtlamam gerekirken, sen beni sırtladın. Tıpkı annenin inandığı gibi. 

Sonrada kaldırıp beni boşluğa attın. Hala düşmedim. Düşemedim. Ne bir yer çekimi var beni kendine çeken, ne bir gök var düşerken gördüğüm. Her yer karanlık. Bütün yıldızlar kaymış, bütün gezegenler karanlıkta. Ne umut bağladığım bir burç var ne de burnumu saran bir ada çayı kokusu.

İşte, oğlum, isminin hikayesi bu. Umarım insanların sancılarını sırtında taşıyabiliyorsundur, ismini taşıyabiliyorsundur.

17 Eylül 2020

Bugün tekrar dışarı çıktım. Neden çıktım bilmiyorum. Bir sebebi yoktu.

Markete gittim. Neden bilmiyorum, bunun da bir sebebi yoktu. Rafların arasında gezdim durdum öylece. Çeşit çeşit markalar, cıvıl cıvıl ambalajlar, her biri tüketime aç insanları kendine çekmek için bağırıyorlar.

Eski ürünlerden de çok az kalmış. Canım çekti Eti’nin şu vanilyalı kare kare gofretlerinden. Annen çok severdi. Bulamadım. Ama hala bebe bisküvisi satıyorlar. Ambalajında da hala aynı bebek var. O bebek şimdiye mortu çekmiştir.

Çoğunluğuna ihtiyacımız da yok ha, markettekilerin. Çoğunluğu ise sonradan uydurulmuş ihtiyaçlar. Neyse. 

Sonra kasanın önüne geldim. Elimde hiçbir şey yokken. Kasiyer bana baktı, ben ona baktım.

Benden umudu kesmiş olacak ki, “Bir şey mi istiyorsunuz beyefendi?” dedi. Sesinde pasif agresif bir tavır vardı. İşinden nefret ettiği ne kadar da belli. Genç de bir kızcağız. Bu yaşta bu kadar öfke dolu olması, hayra alamet değil.

Sonra ardında duran sigara standı ilgimi çekti. Çeşit çeşit sigaralar. Üzerlerinde iğrenç iğrenç resimler. Yanık ayak mı dersin, açık kalp ameliyatı resmi mi dersin, ne ararsan var. Bu resimlerin amacını hiç anlayamamışımdır, insanları zehirlenmekten alıkoydukları da yok. Devletin bir nevi vicdan masturbasyonu olsa gerek.

“Bir Samsun alabilir miyim?” dedim. “Samsun mu?” dedi, garip garip baktı. Arkasına döndü, şöyle bir göz gezdirdi. Bulamamış olacak ki, onun az yanında duran, kıyafetinden anladığım kadarıyla daha üstü olan birisine seslendi. 

O bey bana döndü ve “Samsun geçen sene tamamen toplatıldı amcacım, üretimden kaldırıldı” dedi. Kaçlısın sen dedim, “89’luyum amca” dedi. Ne içeyim sen söyle madem 89’lu, dedim.

Yanımıza geldi, tütün eksperi gibi şöyle bir göz gezdirdi rafa, bir Camel çıkardı. “Aynı tadı vermez ama, idare edeceksin artık.” dedi. Vaay sen de Samsunculardansın he, dedim. “Başka dal dudaklarıma deydiğinde hala aldatıyor gibi hissederim” dedi. Güldük. 

Paketi aldım, bir de çakmak aldım, üzerinde Atatürk resmi olanından. Atatürk görse çakmak fabrikalarını ahıra çevirir büyük ihtimalle. Neyse sonra çıktım marketten.

Annen sana hamile kaldığında bıraktırmıştı bana bu meredi. “Kocamı mı öpüyorum kül tablası mı öpüyorum belli değil” derdi. Üstümü başımı söylene söylene kirliye atardı. Benim yüzümden kirlide çok bekletemezdi kıyafetleri, bütün banyo kokardı zira.

Hoş, ben çok takmazdım ama onun burnu çok hassastı. Sana hamile kalınca da “Bırakacaksın o şeytanı, çocuğum zehirlensin istemiyorum, yoksa hakkımı helal etmem” dedi. 

Sorsan hiçbir dine inanmaz ha kendileri. Benle teoloji falan da hiç konuşmaz, neymiş efendim sıkılıyormuş, daralıyormuş. Ama işine gelince hak mak salardı hemen.

Bıraktım ben de napiyim. Teoloji konuşmayı da, sigarayı da. Arada gizli gizli içtim tabi İlhami ile.

Hey yavrum hey, İlhami şerefisizi başlattı zaten beni de. Kendi içti içti öldü bu zıkkımdan.

Neyse, sonra parka oturdum. O geveze kadının olduğu parka. Adı neydi hatırlamıyorum. Oturmadan şöyle bir göz gezdirdim, baktım o yok, öyle oturdum. Hiç onu kaldıracak halde değildim.

Yeni gelinin belindeki kurdeleyi çözer gibi sıyırdım ambalajı paketinden. Çıkardım bir tane. Dudaklarımla bir güzel kavradım, ateşledim şeytanı. Doktor duysa büyük ihtimalle burnumdan getirir ama, şu vakitten sonra ne önemi var be İlhami. Madem her şeyi unutacağım, Semiha’ma verdiğim sözü bile unutacağım, o sözü tutmanın ne önemi var. Çektim gitti içime zifiri.

Hafif bir öksürük tuttu ardından. Tadını pek sevmedim. Güzelim Samsun’a nasıl kıymış şerefsizler. Hey gidi Samsun 216. Garibanın, emekçinin, eli makine yağı kokanın, tırnaklarının arasında sıva kalanın sigarası. Millet söylenirdi çok kokuyor çok kokuyor diye, sabahtan akşama kadar ter akıtanın, yağ kokanın umrunda mı 216’nın kokusu.

Bazı baba parası yiyenler de dalga geçerdi “Samsun mu içiyorsun lan, yerden izmarit de topluyor musun?” diye. Hoş, benim param vardı, baba parası. Ama İlhami’den öyle alıştık, öyle de kaldı. Alışkanlıkları değiştirmek zordur.

216’nın da nereden çıktığına dair herkes bir şey sallardı. Kağıtların sarıldığı makinenin kodu diyen mi dersin, anadolu yakasının alan kodundan geliyor diyen mi… Bin bir(bu ayrı mıydı bitişik miydi? Bilemedim İlhami) türlü teori.

Özlemişim meretin boğazı yakışını. Sonrasında da bütün vücudum bir uyuştu ki, deme gitsin. Bir an geçmeyecek sandım o uyuşma, hafif korktum. Allahtan geçti.

Otururken, yolun karşısındaki reklam panosunda bir film afişi gördüm. Bir sürü kafayı yan yana istiflemişler, saçma sapan da bir ismi vardı şu an hatırlayamadığım. 

Onu görünce sinemaya gidesim geldi. En son ne zaman gittim inan hatırlamıyorum, ama çok oldu.

Taksi durağına kadar yürüdüm. Bindim bir taksiye. Dedim ki beni bir sinema salonuna götür, avm maveme olmasın ama. “Bahçelievlerde büyülü fener var, olur mu?” dedi. Olur dedim. Çiftlik yolundan götür bizi, ağaçların arasından ferah ferah gidelim dedim, “Oho amcacım en son ne zaman çıktın evden, ne ağaç kaldı ne de ferahlık, saray yaptılar oraya saray, ne ağaç kaldı ne orman dümdüz ettiler şerit şerit yol dizdiler etrafına da” dedi. Vay namussuzlar, tamam oradan götür bakalım ne dikmişler görelim, dedim.

Başta baya sinirlenmiştim ama, şerefsizler güzel saray yapmışlar İlhami. Eminim sen de severdin görsen ama yine de söverdin ağaçları piç etmişler falan diye. Çevreci adamdın güya.

Milleti kandırırdın süslü laflarla ama beni hiç kandıramadın. Çevreci adam yere izmarit atar mı? Sen atardın. Arada sana dik dik bakardım atarken, sen de inatla “Ne var ya havaya atıyorum, o kendi düşüyor” derdin yavşak yavşak. Bir yerden sonra pes ettim tabi.

İndirdi beni sinemanın önünde. 25 lira tutmuş. Çüş, diyemedim tabi. Ses etmedim 30 lira verdim, üstü kalsın dedim. “Sağolasın amcacım” dedi, bereket versin dedim, indim. İner inmez böyle bir şey yaptığım için pişman oldum. Hala da içim yanıyor o 5 liraya.

Gittim gişeye, bir tane kızcağız, genç. “Merhabalar kızım” dedim, “Merhaba beyfendi, buyrun” dedi. “Ne var yakınlarda?” dedim. Afalladı gibi bi, ama sorumu yineletmedi sağolsun. Bilgisayara baktı, başladı saymaya.

“Dur dur” dedim, “afişlerini göster bana.” Eliyle arkamı gösterdi, her bir filmin afişine sırayla baktım, hiçbirini beğenmedim. Hiç biri beni çekmedi. Eskiden ne güzel afişler yaparlardı böyle el emeği göz nuru, sanat eseri gibi olurdu her biri. Şimdi yarısından çoğunda ne idüğü belirsiz insanların kafaları var ancak.

Ama tabi beğenmediğimi söylemedim. Sen söyle hangisine gideyim, dedim. Şöyle bir duraksadı, düşündü. “Bence şuna gidin, ödül falan da aldı o önemli festivallerde” dedi. İyi madem ona gideyim dedim.

İlhami film başladı, allah canımı alsın yaprak kıpırdamıyor filmde. Mıy mıy mıy uzun uzun bir adamın bomboş bakışlarını izledik, sokakta yürüyüşünü izledik. Kabir azabı gibi filmdi yemin ederim.

Sonra bir kadın uyandırdı, temizlik görevlisi. Film bitmiş, ben uyuya kalmışım. İyi ki de uyuyakalmışım yoksa çekilecek dert değil gibiydi. 

Bir an afalladım tabi uyandığımda, garipsedim uyandığım yeri. Kadının yüzüne de bir rahatlama geldi ben uyanınca, öldüm sandı galiba. Öldürür ama o film adamı, uyarı koymaları lazım başına.

Sonra kalktım gittim gişeye, bana bir taksi çağırmalarını rica ettim. Taksiyi beklerken bir sigara yaktım. Bitince izmariti yere attım, paketi de çöpe. Atladım taksiye geldim eve. Eve gelince zaten aynı rutin şeyler.

Ellerim yine yorulmaya başladı, iyisi mi bırakayım yazmayı.

18 Eylül 2020

Gecenin bir vakti uyandım.

Uzun samandır olmazdı böyle bir uyanış, gecenin sessizliğine gözlerimi açmak. Afalladım önce biraz. Sadece tavana baktım. Ne kadar süre bilmiyorum.

Sokak ışığının penceremden kırılıp içeri girişini izledim. Evin önünden geçip giden araba farlarının benimle ufak raks edişlerine bakakaldım.

Sonra mesanemde bir baskı hissettim. Aslında uyandığım an hissetmiştim ama bir süre görmezden geldim, yataktan kalkmaya üşendim.

Sonra kalktım, tuvalete gittim. Kapıyı açtım, klozete oturdum.

Yerdeki bir kıla gözlerim takıldı, izledim izledim izledim. Sonra, garip bir şekilde, bir rüzgar esmiş gibi banyonun içinde, o kıl kıpırdadı, can çekişir gibi.

Kıl kapıya doğru yönlendi. Ben de kapıya doğru baktım. Açık duran kapıya. Koridorun bakışlarımı ele geçiren karanlığını izledim. Anılarımın yavaş yavaş o karanlıkta çözülüşünü, değişişini, pencereden kayıp gidişini hayal ettim.

Sonra düşündüm, en son ne zaman kapattım bu kapıyı banyoya girerken diye. Hatırlamıyorum. Ne kadardır yalnızım bu evde, hatırlamıyorum. Ne zamandır herhangi biri kapının önünden geçer veya banyoya girmek ister de, benim varisli, pörsümüş, etek kıllarım arasındaki varlığını zar zor idame ettirmeye çalışan küçük et parçamı görür diye korkmuyorum, endişelenmiyorum?

Sahi, ne zamandır kesmiyorum etek kıllarımı?

Bir koku çalındı sonra burnuma. Leş gibi bir koku. Tuvaletten gelmediğini bildiğim bir koku. Kokladım ufak ufak, kokladıkça şiddetlendi. Sonra anladım neyin koktuğunu. Ben kokuyorum. Çürüyen bedenimin yaydığı ceset kokusu. Cesedimin evin her bir zerresine sinişinin kokusu.

Sonra anladım ki, bir rüzgar esmedi banyonun içinde. O kıl, benden düşen o kıl, ceset kokusundan kaçmaya çalışıyordu. Çürüyen bedenimden teker teker tahliye olan saçlarım gibi, çürüyen zihnimden teker teker uzaklaşan dostlarım gibi, o da benden kaçmaya çalışıyordu.

Bu koku artık beni dahi rahatsız edecek boyuta geldiyse eğer, soruyorum şimdi kendi kendime, ben ne zaman kaçabileceğim kendimden? Nasıl?

19 Eylül 2020

Sabah uyandım, kadını aradım. Başta  garipsedi, farklı bir numaradan aradığımdan olsa gerek. Yeni numaramın bu olduğunu söyledim, temizliğe bugün gelip gelemeyeceğini sordum. Normalde iki gün sonra gelecekti temizliğe, ama sağolsun, kırmadı beni, kabul etti.

Geldiğinde kendimi sokağa attım yine. Kitapçıya gitmeye karar verdim. Doktor bir şeyler okumamı, gündemi takip etmemi söyledi ama, gündem takip edilecek gibi değil maalesef. Her gün yeni bir olay, her gün yeni bir kargaşa. Bünyem kaldırmıyor artık bunları takip etmeye. Hoş, ilgimi de çekmiyor.

Gazeteler de zaten sirke dönmüş. Herkes birisinin paçasını tutma derdinde, kimse kendi fikirlerini açık açık beyan etmiyor artık. Olup biten, kim bilir ne zamandan beri, olup bittiği gibi aktarılmıyor bizlere. Herkes ortak bir yalanın arkasına saklanmış, birbirine tıp yapmış gibi. Hoş, herkes bu durumdan memnun olsa gerek, bu durum yıllardır böyle.

Kitaplığımdaki kitaplar da çekmedi beni, yeni şeyler okumak istedim, yeni zihinlere şahit olmak. O yüzden kitapçıya gitmeye karar verdim.

İçeri girdim, şaşırdım. Kendi kendime bir maşallah çektim, bu ne kalabalıktır? İnsanımız ne zamandan beri bu kadar kitap okur oldu? Sonra gözüm, kapının girişinin hemen karşısındaki bir tabelaya ilişti. “Ayın çok satanları”

Tabelanın altındaki rafın önüne geldim. Gelmez olaydım İlhami, bu ne rezilliktir! Gözlerim kanadı. En çok satan kitabın adı “Kendini Bulmak” diye bir kitap. Aldım elime, şöyle bir göz gezdirdim, bu ne oksimorondur! Neymiş efendim, kişisel gelişim kitabıymış.

Gelişim denen böylesine kişisel bir mevzu, nasıl bir kişinin elinden çıkan bir kitapla gerçekleşebilir? İnsanımız bu kadar mı vicdan masturbasyonuna, bu kadar mı tembelliğe muhtaç hale geldi.

İçindeki saçmalıkları bir görsen! İlk bölümün başlığının adı ne biliyor musun? KENDİNİ TANI. Oldu efendim, hemen tanışayım kendimle. Yıllardır kaçtığımız kendimizden siz yazar hazretleri böyle bir başlık attınız diye, hemen şimdi buluşma, oturup konuşma şevki kazandık kendimizle. Kendim! Elma dersem çık, şeytan dersem siktir git!

Sinirim tepeme çıktı, bıraktım o kitabı yerine. Pisliğe dokunmuş gibi elimi kaşınma tuttu. Bir başkasını aldım. “Yaratanla Buluşmak”

Yahu İlhami, kitabın içerisinde adres ve telefon yazsaydı eğer, gerçekten takdir ederdim. Derdim ki, mizah ülkemize uğramış, raflarda yerini almış. 

Hayret edersin. Bu kadar kolaymıymış Yaratanla buluşmak? İnsanların zihinlerini çürüttüğü, ömürlerini verdiği teolojiyi, hangi akla hizmet ve hadsizlikle, aşağılık bir şekilde böyle başlıklandırarak yazmaya kalkarsın sen be adam?! Hadi sen haysiyetsizsin, yazdın bunu, millet hangi akla hizmetle satın aldı da bu kağıt müsfettesini, çok satanlar rafında yerini buldu bu rezillik?!

Onu da bıraktım yerine. İçime daral geldi iyice. Daha iyi anlamıştım artık bu koyun sürüsünün bu kitapçının içinde ne aradığını. Bir başkasına baktım, “Kendime Hoş Geldim”. Hoş bulduk allahın cezaları, döl israfları.

Sinirlendim çıktım sonra. Yahu İlhami, senin yazdığın o şaheserin bu cehalet dükkanlarında ne işi olacakmış ki zaten?! Hak etmiyor o kitap bu raflarda, bu rezilliklerle yan yana durmayı. Millet gerçek, hayat kokan, tecrübe kokan, sayfaları göz yaşları ve kan ter ile ıslanmış bir kitap görmeye aç! Belki de senin kitabının bu raflara gelip, insanların unuttuğu bu hayatı, kelimelerin satırların arasından akıp zihinlere tutunmaya çalışan hayatı hatırlatmaya ihtiyaçları vardır.

Nerede acaba kitabın? Kadın yine nereye kaldırdı onu üstüne vazife olmadan?

20 Eylül 1989

Günler, ilerlemek bilmeyen bir kağnı gibi. Öküzüm ölmüş. İttirmekten belim incindi. Kemiklerim sızlıyor. Eklemlerimde sıvı kalmamış. Her bir harekette bir kapı gıcırtısı. Gitmeyin.

Kulaklarımda susmak bilmeyen bir cenaze marşı. Her günün ardından bir ağıt yakıyorum. Anılarım cenazede ağlayıp duran kadınlar gibi. Zihnimin duvarlarını ite kaka dövünüyorlar. Duvarlar dökülüyor.

Boğazım kuru. Yutkunmak bir işkence. Tükürüğümde boğulma hayali, ya da yüzüstü uyurken kusmuğumda yüzmek, derinlere, denizin karanlık mağaralarına uzanmak. Sonsuza uyanan bir uyku.

Nefes almak istemli. Biraz dursam boğulacakmışım gibi. Kalp atışlarım sönük, cılız. Damarlarıma pompalanan kan yetersiz, derim solmuş, incelmiş, ama damarlarım gözükmüyor.

Bir öksürük isteği. Geçmişimden kalanlar boğazımda gıcık yapmış.

Ne yapıyorum ben. İşte şimdi yazıyorum. İşte şimdi yatıyorum. İşte şimdi bakakalıyorum.

Kelimeler, çocukluğumda ılık rüzgarlar esen bir ilkbahar akşamındaki ağustos böcekleri gibi. Umutlar o böceklerin karanlık içinde belli belirsiz yanıp sönüşleri. Dizime kadar uzanan bir şort. Bacağımı okşayan ılık rüzgar. Elimde bir kavanoz, onları yakalamaya çalışıyorum.

O ses ne, akşam ezanı mı? Artık annem yemeğe çağırmıyor. Sofrada babam için konmuş bir tabak. Üzerinde çürümüş, sineklerin taciz ettiği bir yemek. Beceriksiz bir ressam bozmasının elinden çıkan bir naturmort tablosu.

Kaldır artık diyorum tabağı anneme. Babam gelmeyecek. Annem bana mı bakıyor, benim ardıma mı, geleceğime mi? Böyle olacağımı biliyor muydun anne?

Zil sesi. Sınıftan çıkıyorum. Sınıftan çıkıp yurda gidiyorum. Okul sınırları C tipi bir cezaevi gibi. Çitten atlayıp sigara içmek istiyorum, çitin ucundaki teller üniformama takılıyor, üniformam yırtılıyor. Annem şimdi çok uzakta, dikiş dikmeyi bilmiyorum, yarın okulda ne giyeceğim.

Toprak atıyorum. Nereye? İlhami, kalk artık geldik, ömrümün sonuna geldik. Anılarımın son durağı. Otobüste sadece ben varım. Otobüs durmuyor, fren patlamış. Köprüden atlayacağız, sırat köprüsü, kaygan bir ip. Altında yalımlar, paçama tutunuyorlar. Paçam tutuştu. Toprak atıyorum. Ateş sönmüyor. Tabut artık yok. Bir el topraktan çıkıyor imdat der gibi. İlhami’nin değil, benim elim. Semiha'nın eli. Babamın eli. Atlas'ın eli.

Hastalıkta sağlıkta mı, iyi günde kötü günde mi? Karar ver diyorum nikah memuruna. Semiha? Bu kaçıncı evliliğimiz, bu kaçıncı ayrılığımız, bu kaçıncı evet ağzımdan çıkan, kendime inanmadan. Sen, sen bana nasıl inandın. 

Sen nasıl bir meyve bıraktın bana ardında. O meyve çürüyecek. Dalından kopmamalıydı. Yuvandan kanatlanmamalıydı. Tabağıma düşmemeliydi. 

Tabak. Beni bekleyen bir boş tabak. Tabakta bir meyve. Çürüyor. Sinekler. Ağustos böcekleri. Çürümek. Koku. Ceset. Anılar.

Uyuyamıyorum. Uyanamıyorum. En son ne zaman rüya gördüm? Yurt odamdayım. Tavana bakıp dua ediyorum. Tanrı’ya mı? Babama mı? Öyle bir rüya göreyim ki bir ömür gibi gelsin. Yeter artık. Uyanmak istiyorum. Rüya kabusa dönüştü. Uyanmam gerekiyor. 

Beni uyandıran kimse yok mu?