Parmak Sancıları 2

Sırtımda yüklendiğim acılar, Golgota’ya doğru yürüyorum. Arkamda perişan bir kalabalık: Eş, dost, aile, takipçilerim… Hedef Golgota evet, fakat nihayetinde nereye varacağız, kimse bilmiyor. Ben bile bilmiyorum, ki herkesin burada olma sebebi benim.

Bu hükmü verene sorsanız, aslında suçsuz olduğumu size söyleyecektir. Ama işte… Bazen bazı şeyleri sadece yapmak gerekiyor. Sebeplerini ve sonuçlarını fazla düşünmeden. Günü kurtarmak için. Kısa vadeli kaçışlar.

İlk serzenişlerimi okudun mu diye düşünüyorum giderken. Evet, hala bunu düşünüyorum. Her gün kontrol ediyorum tıklanma sayısını, her gün kontrol ediyorum trafik kaynaklarını ve hangi işletim sistemi ile siteye bağlanıldığını. İnanır mısın, orada “Android”i görmek bile tatmin ediyor beni bu aralar. Mustafa’nın deyimiyle, tam bir “yıkıklık”.

Böyle bir şey yapmayacağıma dair kendime söz vermiştim o yazıyı yazarken ama, iki gün önce uyandığımda, bir anlığına kendimden aşırı tiksinmem sonucunda, yazıdaki bir kısmı sansürledim. Bunu senden ya da bir başkasından çekindiğim için yapmadım. Kendi özsaygım için yaptım.

Yine de her gün merak ediyorum okudun mu diye. Ama işte… Bir dakika, çarmıha geriliyorum.

İlk çivi çakıldı, sol elimin serçe parmağına. Her bir parmağa çakılan çiviyi sırayla söyleyecek miyim, hayır. Konsepti anlaman yeterli. Fena bir fikir gibi gelmedi bunu böylece yazmak. Ama inan, zihnimdekileri bir olay örgüsüne, bir karaktere, bir mekana bürüme fikri biraz yorucu geldi bana. Zaten yeterince yorgun hissediyorum kendimi. Ama yine de, arada bu mizansene dair birkaç şey serpiştireceğim, çünkü, neden olmasın?

Okumuş olmana ve okumamış olmana göre iki farklı his dallanması yaşanıyor zihnimde. Eğer okuduysan:

1-Tepkin ne oldu? Bunu merak ediyorum.

a: Nerelerde ne tarz tepkiler verdin. Eğer sansürden önce okuduysan malum yer seni sinirlendirdi mi ya da mideni bulandırdı mı?

2-Yazının yazılma tarihine dikkat ettin mi?

a: Eğer buna dikkat ettiysen, yazının son görüşmemizden birkaç gün önce yazıldığına dikkat ettin mi? Buna dikkat ettiysen eğer, bir soru daha doğuyor:

a1: Hafif korktun mu? Çünkü, tabiri caizse, müneccim yarrağı yemiş gibi birkaç kehanet salıyorum orada ve bunlar an itibari ile tutmuş durumda. Mesela korona virüsüne dair söylediklerim. Senin yurt dışı işi yaş duruyor şu an maalesef. Ben bir soru ekleyeyim burada:

a1-1: Nazarım mı değdi?

A1 devamı: (a1 i bu şekilde küçük yazmaya çalıştım ama word izin vermiyor. 30 saniyemi falan yedi bu. Pes edip devam ediyorum): Şaka yapıyorum tabi ki nazarım falan değmedi. Böyle düşünme. Yani değdiyse çünkü gerçekten korkabilirsin, ben de kendimden korkmaya başlayabilirim. Zira bu şu demek: Benim nazarım yüzünden bütün Dünya inanılmaz anlardan geçiyor şu an. Ama nazar diye bir şey tabi ki yok. Ayrıca o salak uygulamayı umarım telefonundan silmişsindir, sana hiç yardımcı olmuyor zira.

Bir diğer tutturduğum şeye gelecek olursak, B ile aranda bir sorun var. (Malum yazıdan sonra isimlere sansür koymaya karar verdim. Sadece baş harflerini koyacağım bütün isimlerin. Zaten sana yazılan bir yazı olduğu için, okuduğunda anlayacaksın kimi kastettiğimi)

Kulağa ruh hastasıymışım gibi gelebilir, ki bu endişeyi inan bana malum yazıya başlamadan önce çoktan kaybetmiştim, stalk sonuçlarıma göre B ile birbirinizi takip etmeyi bırakmışsınız. Bunu öğrendiğimde sevineceğimi düşünürdüm aslında, ama sevinemedim. Senin adına üzüldüm daha çok. Sebebini pek anlayamasam da senin için önemli biri olduğunun farkındayım. Ama tahmin ediyorum ki senin çizdiğin sınırları bilmemkaçıncı kez ihlal etti. Bunun sonucunda büyük bir kavga yaşandı ve restleşildi. Büyük ihtimalle bağları sen kopardın.

Bir daha eskisi gibi olamayacağımızı da tahmin etmiştim. Bu çok zor bir tahmin değildi gerçi.

4. parmağıma çivi çakıldı.

Bu metaforu korumaya çalışma çabası biraz komik geliyor şu an bana. Ama inan pek umrumda değil. Neden yapıyorum onu bile bilmiyorum. Malum yazı gibi çat çut yazıp geçe de bilirdim. Ama öyle yapasım da gelmedi açıkcası.

Bu yazıyı sosyal medyada paylaşmalı mıyım onu düşünüyorum. Bu düşünce birkaç sorun doğuruyor:

1-Elimde bana ait güzel bir fotoğraf yok yazıyı altında paylaşabileceğim.

2-Yazının başlığı ne olacak?:

Normalde başlık yaratmakta hiç zorlanmam. Aslında bu yazının başlığı malum yazının başlığının aynısı olacaktı. Sonuna da “2” ekleyecektim. Ama başlığı böyle yaptığım takdirde, ilk yazıya fazla dikkat çekmiş oluyorum. Ve bunu istemiyorum aslında. Alakasız insanların instagramdan bu yazıyı açıp, başlığa dikkat ettikten sonra gidip ilkini okumalarını istemiyorum. Ki buna rağmen 48 tık var şu an. (Büyük ihtimalle internet aramalarında veya random tıklamalarla o kadar tıka ulaştı. Yani gerçekten 48 kişi okumadı)

Fakat paylaşmazsam yazıyı eğer, başlığı malum yazının devamı şeklinde yapmam pek bir sorun teşkil etmeyecek gibi. Bilemedim.

Malum yazıyı eğer okuduysan, bu şöyle bir üzücü düşünceyi doğuruyor: Okudun ve okumana rağmen bana bir şey söylemedin. Bu durumda 3 olasılık var.

1. gerçekten hiç umrunda olmadı.

a-tamamını okudun ve umrunda olmadı.

b-“eee bu ne amk” diyerek bir yerde kestin ve umrunda olmadı.

2. okudun ve okudukların ne kadar yerinde ve iyi bir karar verdiğinin delili oldu. Bir ruh hastası ve manyak olduğuma karar verdin, benden iyice soğudun, verdiğin karardan iyice emin oldun ve durumdan gayet memnunsun.

3. okudun, okudukların hoşuna gitti. Fakat tekrar yazmaya yüzün ya da cesaretin yok. Ya da benden çekiniyorsun?

Görüyorum ki Max Richter dinlenmiş. Umarım sebebi benimdir. Pek sanmasam da.

Bu yazılara ve hala sana seslenmeye çalışma durumuma bakıldığında, baya saplantılıymışım gibi bir duruş ortaya çıkıyor. Ama aslında öyle bir durum yok. Oldukça fonksiyonelim. Karaları bağlamış durumda değilim. Tam olarak kötü diyemeceğim bir his ile hislendiriyorsun beni şu aşamada. Tatlı hatta birazcık.

A’dan ve S’den sonra mesela, sinirlenmiştim. Çünkü iki adet insanın kurmaya çalıştığı bir iletişimden ziyade iki adet çocuğun kurmaya çalıştığı bir iletişim var gibiydi ortada, o zamanlar. Hem kendimi hem karşı tarafı suçladım çeşitli sebeplerden ötürü. Kendime tabi ki daha çok yüklendim. Dolayısıyla öfkem daha çok içe dönük yaşandı.

Ama bu sefer, gerçekten karşı taraf için bir şeyleri çözmeye ve yine karşı taraf için mümkün olan en mantıklı şekilde davranılmaya çalışılan bir ilişki gibiydi. Son bir kez buluşup bir şeyleri netleştirme çaban bile gerçekten takdire şayandı. Seni tebrik ediyorum. Sen iyi bir insansın. Bu gerçeği unutmuş olsan da. Bu yüzden üzülüyorum ve özlüyorum.

Her ne kadar sunduğun sebebe çok bel bağlayamasam da.

8. parmağıma çivi çakıldı.

Dün yazdığın yazıyı tekrar okudum, zira duvarımda, erişimim pek kolay. “İstediğini istemesin/ Asla istemeyeceğine kendini inandırsın” dizelerine dair bir aydınlanma yaşadığımı düşünüyorum. Biliyorum, bu yazıyı yollarken hiçbir şekilde yorum yapmamamı istiyordun, ya da anlam çıkarmamamı. Ki bu imkansız ve çok saçma bir istekti, ama yine de tamam dedim.

Neyse, bu yazıyı benim için yazdığını düşünmüştüm. Ama bu dizelerden çıkardıklarıma göre, bu yazı bana yazılmış evet, ama benim için yazılmamış bir yazı. O iki dize, bana bahane olarak sunduğun adama olan hislerini anlatıyor gibi.

Normalde pek yaşamam bu hissi, ama buluşmadan sonra “Ah ulan keşke bunu yüzüne söyleyebilseydim” dedim. Şimdi sana “bunu” yazacağım:

Anlayabiliyorum, hala onu özlüyorsun. Ben de hala S’yi ve B’yi özlüyorum. Ama şöyle bir farkımız var, sen bu özlemi sevmek ile karıştırıyorsun. Halbuki şu anki hislerin, nostalji duygusundan, eskiye duyulan özlemden farksız. Şu an ne sen artık eski sensin, ne de A, eski A. Sen onu değil, o hisleri özlüyorsun. A şu an kalkıp gelse, dese ki bana bir şans daha ver, ve sen ona bir şans daha versen ve tekrar başlasanız bir şeylere, içindeki bu his doymayacak. O boşluk kapanmayacak. Çünkü her şey çok değişti ve değişmeye devam edecek.

O boşluğu doldurmaya çalışma, onu olduğu gibi kabul et. Bütün insanlarda, ama gerçekten bütün insanlarda, benzeri boşlukların olduğunun farkına var ve bu konuda kendini yalnız hissetme.

Bunları yazıyorum, ama biliyorum ki bir tesiri olmayacak. Bunu yaşayarak anlaman gerekiyor. Ama anlayacaksın, sana inanıyorum.

Eğer iyi bir gözlemciysen, story paylaşma sıklığımın arttığını görüyorsun. Sana bir sır vereyim, sadece senin görmen için paylaşılıyor her biri. Ve evet, bu çok zavallı bir his. Ama işte, insan yapıyor böyle şeyler. Kendime engel olmuyorum, yapıyım gitsin, nedir.

Bütün parmaklarıma çivi çakıldı. Çırılçıplak, savunmasızım. Kemiklerim sayılıyor ve bana bakıyorlar. Susadım. Susuzluğumu giderecek tek bir şey var zihnimde, o da dudakların. O ben…

Sıkıldım. O yüzden beni bu yazıya azdıran cümleyi de yazdıktan sonra bu yazıya son vereceğim. Blog’ta paylaşmaya karar verdim, ama sosyal medyada paylaşmayacağım. Başlık da malum yazının devamı şeklinde olacak.

Evde tıkılıp kalmak benim için çok sorun değil, yalnız kalmaya alışmış biriyim. Ama senin adına üzülüyorum. Çünkü evden kaçmak isteyen bir insansın her daim. Eve mümkün olduğunca geç gitmeye çalışıyor gibisin. Başkalarının yatağında uyanmayı kendi yatağında uyanmaya tercih eden birisin. O yüzden, eğer bu yazıyı okuyacak olursan, vaktinin biraz daha güzel geçmesi adına sana birkaç dizi önereceğim. Bunları izle ve bana içinden teşekkür et.

1- Fleabag.

Bu dizi seni anlatıyor.

2- Patrick Melrose (blutv hesabımı biliyorsun. Girip kullanabilirsin, izin veriyorum. İçin rahat olsun ben kullanmıyorum bu aralar)

3- Sharp Objects

4- The Leftovers

5- Legion (riskli bir öneri bayarsa salarsın)

6- The Night Of

7- Bojack Horseman

8- Mr Robot(riskli bu da, bayarsa salarsın)

9- The Office (sevmezsen sana olan hislerim değişir)

10- Kutu (şaka şaka)

Evet. Bu önerilerden sonra yazıyı sonlandırıyorum havalı cümleyle. Kendine iyi bak.

G, G, lema şevaktani?