Buhranarkası

Buhranın kendisinden daha zor olacakmış buhranarkası. Kimse bahsetmemişti. Sonbahar sonrası kış imiş, ilk heyecan sonrası düş imiş. 

Bunca zamanki yokluğumu buhranarkasılarıma borçluyum. Sizi buhranlarıma dahil edip gönüllü gönülsüz, buhranarkasılarıma çekilmiştim. Büyükannem derdi ki it de yaza çıkar ya yediği ayazı bi kendi bilir. Yediğim ayazı bilmekle meşguldüm. 

Bir anda hayatımın darmadağın oluşunu izledikten sonra şimdi de her şeyin yoluna girişini seyrediyorum. Burnumun kemiklerin sızlayarak özlediğim bütün anlarımın yeniden dirilişi ruhumu çıtırdatıyor, yanıyorum. Bu çok sevdiğim, çocukluğum, gençliğim kokan anıları başka mekanlarda, başka insanlarla yaşıyor olmak hayatın bana yaptığı en büyük işkence. Sancısını çekip elde ettiğim her şeyin yerine yedeklerimi koyabilmiş olmak kendime yaptığım en büyük saygısızlık. 

İşte öyle. Ama bıraktığınız gibiyim ben. Kendime sözler verip tutamıyorum yine. İmkansız aşkların peşinden şiirler yazıyorum. Gözümün önünde ne kadar nimet varsa onları kenara itip hiç olmayacak rüyaları katıyorum gecelerime. Aynı günahlara giriyorum defalarca bir gecede. 

Biraz daha büyüdüm sadece. Size ne denli yalanlar söylediğimi kabullendim. Kendime karşı daha dürüst olmayı öğrendim. Acıtsa da kendimi kendi karşıma alıp doğruyu açmayı öğrendim. Soğuk ve çatlak olsa da kendi ellerimden tutmayı öğrendim gerektiğinde. Kendi gözyaşımı silmeyi öğrendim.