Bir zamanlar bu adam o çocuktu.

Derin bir nefes aldı insan ve göz yaşlarını elinin tersiyle sildi. Zamanla alıştı acılara, korkulara ve yenilmeye. Doğdu ve ağladı. Acıktı, altına yaptı ve korktu karanlıktan. Hep ağlayarak anlattı. Konuşmaya başladı.

"Anne , baba " dedi.
Kelimelerle oynadı. Dışarı çıktı artık özgürdü. İstekte bulunmayı öğrendi. İlk istediği nesne bir bisikletti. Onu isterken bile günlerce göz yaşı döktü çocuk. Ağlayarak elde etti. Artık dört tekerlekli bir bisikleti vardı. Soru sormayı öğrendi.
"Neden" dedi.
"Güvenlik" dediler.
Düşmenin ne olduğunu bilmeden, dizi kanamadan, anne canım yanıyor diyemeden, kir pas içinde ağlayamadı. Güvenlik kelimesini sorguladı küçük çocuk. Yeni bir kelime daha öğrendi. Özgürdü...
İzledi büyüklerini, güvenlik denilen kelimenin onlar için bir şey izah etmediğini anladı. Kandırdılar onu. Eline prangalar taktılar. Dokunma!!! Korktu çocuk. Ağlayarak söktü gizlice tekerlekleri. Güvenlik sınırını aşmıştı. Özgürdü...
Artık iki tekerlekli bisikleti vardı. Düştü, yaralarını sakladı, içine attı acılarını, göz yaşlarını elinin tersiyle silip, burnunu koluna sildi. Zaman sadece takvime işledi. Çocuk yine aynıydı. Acıları tazeydi.
Uçurtma istedi. Ağlamadan. Bir süre sonra parka onu uçurmaya gitti tek başına. Çimlere uzanmış yatarken bir adamın gölgesine irkildi. Sordu adam.
"Neden bakarsın gökyüzüne çocuk ?"
Şüphe ile bakar gözlerine.
"Kuş olmak , uçak olmak isterim de ondan." der.
"En çok hangisi olmak istersin ?" der adam.
"Uçak olmak isterim. Çok güçlü, hayat gibi." cevabını verir.
" O uçağın ardın da bıraktı gaz var ya, sen onu bulut sanırsın ama ardındaki ben den geriye kalan..."
Güler çocuk. Hayranlıkla gökyüzüne bakmaya devam eder. Bir zamanlar bu adam o çocuktu. Göz yaşlarını sildi...