Sevgili var mıyım yok muyum blog ailesi.
Bugün buraya bir haber vermeye geldim.
Ben gidiyorum.
Var olamadım yazılarımla ve şimdi yok etmek istiyorum bu yazma hissimi.
Artık yazmak istemiyorum, yazdıkça daha da çok acıyor canparem.
Ne zaman bir hüzün dadansa kapıma ben buraya koştum, kapılarımı açtım.
Ve ben ne zaman ki kapılarımı ardına kadar açıp buraya bir şeyler karalasam içimdeki gömülü nice kapılar açılmaya başladı.
Yoruldum.
Bu blogu çok seviyorum ve sevmeye, izlemeye devam edeceğim.
Tamamen gitmeyeceğim ama buradayım da denemez yani sevgili okur.
Bu istek, kendimden kaçma isteği; blogdan değil.
Belki gelirim bir gün belli olmaz,
Ben gelene kadar kendinize iyi bakın.
Ben kendime iyi bakamadım,
Siz güzel hikâyeler uydurun kendinize ve oynayın
Çünkü benim hikâyelerim hep yarım ve hayallerde kaldı.
Bir serzenişti bu gönlüme, beni bıkmayıp dinlediğiniz için teşekkürlerimi sunuyorum.
Baharlar geldikçe ve baharlar geçtikçe
Parantez içinize gömdüğünüz hisleriniz ulaşınca
Bir çiçek açınca gönlünüzde,
Beni hatırlayınız efendim.
İzninizle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder