Yüzleşmek İçindekilerle

 Defterimin içi silgi tozlarıyla dolu.Bak yine seni yazıp yazıp siliyorum.Yazıyorum çünkü yapabildiğim en iyi şey bu.
Çünkü bazen söylemeye cesaret edemediklerim oluyor.Bazen seni anlatan cümlelerim içime sığmıyor ; mecbur kalıyorum.Ve siliyorum bazen.Çünkü tam anlamıyla seni karşılamıyor sözcükler.Çünkü bazen hiçbirine değmediğini düşünüyorum.Bazen yazımı beğenmiyorum.Bazense hep aynı şeyleri yazıyormuş hissine kapılıyorum.

   Bazen uyuyup uyanıp seni düşünmekten yorulmuşken , vazgeçmediğim için pişman oluyorum.Sonra kalbime atıyorum suçu... Sen diyorum "Düşünme onu ! " .Dinlemiyor.İnatçı kalbim hep seni düşünmek istiyor canımı acıtsada. Bazen -biliyor musun- kendimden nefret ediyorum.Bilmiyorsun. Bazen fark ediyorum umurunda olmadığını.Bazen bundan kaçıyorum.Bazen kendime gelemiyorum.Ben artık kendimde değilim.Bunu da fark ediyorum.İşte bundan kaçamıyorum.Kendimde değilken bile seni düşünüşümden kaçamıyorum.Uyumaya çalışırken yüzünün gözümün önüne gelmesinden kaçamıyorum.Artık çoğu şeyden kaçamıyorum ben.Kaçmak da istemiyorum.Ne kadar kaçarsam o kadar dibe vuruyorum.

   Bazen kendimi çok suçlu hissediyorum.Bazen kalbime atıyorum tüm suçu , bazen sana ; kusura bakma.Bazen tek bir geceyi hatırlıyorum ve sadece o gece sana ait olabildiğimi... Kimse o geceyi bilmiyor , ne hissettiğimi de.O geceyi sadece sen ve ben biliyoruz.Belki o geceye dair aklında kalan tek bir kelime yok , belki unuttun , belki hepsi palavraydı.Ama ben ilk defa kalbimden geçenleri açtım sana o gün.Belki yarım yamalak , belki saçma... Ne dersen de.Ben sadece "o gün" seninle yüzleşebildim. Bir gün söylenmek için bekleyen cümlelerimle yüzleştim.

'Öyle ya , bazen tek bir gün bile yetiyor...'