İlk Hayat Üzerine

Çocuk olmak : "Dünyanın en büyük özgürlük bildirisini gülerek imzalamaktı." Yaş almanın getirdiği yaşanmışlıkların sancısı her geçen gün kıvrana kıvrana eritmezdi seni. Belki de en büyük sancın yediğin yemeğin verdiği rahatsızlıktı.Sindirim sistemin ya da midenin sana küçük bir şakası.


 "Sahip oldukların,korkularını oluşturur."derdi bilge. En büyük sahipliğinin:"Tasoların,futbolcu kartların,legoların ve de olmak istediğin kızı tasvir eden Barbie Bebeklerinle birlikte  Cola Turka topun olduğunu bilirdin" Makyaj malzemelerine özenirdin.Mesela parlak rujlara, büyünce o narin ve küçük dudaklarında aldığı görüntüyü hayal ederdin.Genç ve özgür bir kız olmak isterdin belki bu yüzden ama nereden bilebilirdin ki o özenerek düşlediğin resme kavuştuğunda o genç kızın güvenle bir adamın dudaklarında aşkı arıyorken günün birinde yine o adamın dudaklarından dudaklarına doğru tiksindirici bir pisliğin geçebileceğini.Geride bıraktığın kadın/adamın bakışlarının tasfiriyle saatlerini kaybedebileceğini,Kaybettiğin süreklilik hatıralarını ve gittikçe yabancılaştığın bedeninin getirdiği  korkularını.Bunların olacağını asla tahmin edemezdin. En büyük karanlığının akşamüstü üzerine çöken gökyüzüyüyle sınırlı olabileceğini ve  onun da yerini güneşin doğuşuna ve heyecan dolu sabaha bırakabileceğini bilirdin.O akşamları Annenin "Hadi oğlum ezan okundu eve gel" sözü bölerdi her zaman ve sen korkularını ve hissettiğin karanlığı da ait olduğun,güvende olduğun limana yavaşça yanaşırken çocukluğunun okyanusuna gömerdin.Peki ya, nereden bilebilirdin ki yıllar sonra üzerine titreyen ,"annem" dediğin o güzide kadının da gidebileceğini,Sesinde dünyanın tüm güzel şarkılarını barındırıyormuş hissi veren o kadının bir gün ellerini tut(a)madan seni bırakabileceğini. Ya en güvendiğin limanın en büyük koruyucusu olup her zaman yanında  olan babanın "Aferin oğlum"larından uzak kalmanın acısını yaşabileceğini..
Tüm bunlar olurken birilerinin ise çıkıp sana sanki kasti ve pişkinlikle yapıyormuş hissi veren : "Hayat işte" deyişlerini.
Bunları da biilemezdin tıpkı diğer bilemediklerin gibi. Çünkü ömür : "çocukluk" demekti senin için. Hayattaki kayıplarımızın,korkularımızın büyüklüğü ve acısı sadece  yediğimiz gollerle, kaybettiğimiz bilyelerle ve akşamüstü gidişleriyle sınırlıydı.Yaşadığımız en büyük aşkı tanımlarken "bana silgisini verdi ve güldü." sözleri yeterliydi bizim için. Üzerine sayfalar yazmaya saatlerce içmeye gerek yoktu.Çünkü çocukluğumuz gibi hüzünlerimiz ve duygularımız da çabuk geçerdi ya da öyle hissettirirdi.

  İşte bu yüzden "hayatı" tanımlarken "çocukluğu" içine almak bataklığın ortasında yeşeren çicekleri kendi kaderine terk etmek gibiydi. Çocukluk bizim ilk hayatımızdı.Bunun verdiği etki belki de tüm"ilk"lerimizi anlamlandırırdı.Bir çoğunu çocukken yaşardık bu yüzden kendi zaman dilimimizle meşgul olduğumuz süre zarfında hep defelarca ilk hayatımıza dönmek isteriz. "İlk bakışlarımıza"."ilk gülüşlerimize","ilk sevmelerimiz/sevişmelerimize","artarak devam eden "ilk"lere.Yine bu yüzden "keşke" sözü hep süsler çocukluğumuzu anlatırken. "Keşke biri bir gün bitecek dediğinde bunu idrak edebilecek yeterliliğe sahip olsaydım." deriz.
Şimdi ben tüm bunları yazarken içimde hala yaşıyor olabilecek çocuğa sesleniyorum ve soruyorum.
"Çocukluğumla birlikte sende mi gittin?"

 Yoksa sen miydin ilk "terk edenim?!"