Karabasan'ım

 5 saat önce

Aklımda yoktun. Eski bir arkadaşımla geyiğin dibine vuruyorduk. Gülüyordum, eğleniyordum. Ne sen vardın, ne senden bir işaret. Sanki hiç olmamış gibiydin, sanki hiç hayatımda bulunmamış gibiydin. Sanki hiç canımı yakmamış gibi, sanki hiç içimi parçalamamış, sanki hiç benden bir parçayı koparmamış gibiydi. Mutluydum. Belki gamzem bile gözükmüştür gülerken, o kadar mutluydum. Birbirimizi üzdüğümüz anlar gerçekleşmemiş gibi, onca sözü vermemiş gibi, onca hayali kurmamış gibi... Sanki hiç "Git" dememişsin gibi. Bitmesi bir yana, hiç başlamamış gibi, 30 Ağustos gerçekleşmemiş gibi, 20 Haziran gerçekleşmemiş gibi...

3 saat önce

 Her şey tıkırında ilerlerken, her şey güzelken, geyik, kahkahalar, gırgır havada uçuşurken, aklıma geldin. Sanki beynimde bir mekanizma var, bir sayaç. Gülme, eğlenme seviyem belirli bir seviyeye ulaştığı zaman, sayaç beynimin bir köşesine bir sinyal yolluyor. Sinyalin yollandığı yerde Sen varsın. Sinyal sana ulaştığında her şeyimle aklıma geliyorsun. Bütün olanları da yanında getiriyorsun.
 Kalp atışlarım hızlandı, göğüs kafesimle midem arasındaki boşluk ağrımaya başladı. Nefes alırken zorlanmaya başladım, sık sık derin nefes vermeye başladım.
 Midemde uçuşan kelebekler vardı ya hani, önce hepsinin kanatları erimeye başladı. Aklıma her geldiğinde onların uçma isteklerini hissettim içimde. Ardından bazılarını kaybettik. Sonra da hepsini. Zaman geçtikçe cesetleri kokmaya başladı midemde. Aklıma her geldiğinde ceset kokusu yayılıyor bütün vücuduma. Hücrelerim nefes alamıyor, bütün vücudum sızlıyor, acı çekiyor. Yine öyle oldu.
 Hayatta olduğunu öğrendiğim bütün ücralara baktım. Ardından seni imgelediğim müzikleri dinledim sırayla. Kesmedi hiç biri. Başka müzikler keşfetmeli, onlara da seni yüklemeli, onları da seninle zehirlemeliydim.
 Sonra buldum bir tane. Bir kere dinledim, iki kere dinledim, üç kere, dört kere... O kadar çok dinledim ki... Her bir dinleyişimde başka bir anıyı, başka bir acıyı. başka bir hüznü, başka bir göz yaşını, başka bir isyanı yükledim. Böylece içimdeki seni atıyormuşum gibi hissediyordum, içimdeki seni başka yerlere, müziklere bırakıyormuş gibi. Yetmedi. Telefonuma indirdim ve durmadan çalmasını sağlayan işarete dokundum. Sonra kendimi yatağa attım ve gözlerimi kapattım. Uyumam lazımdı. Uyumazsam gün bitmeyecekti, sabah olmayacaktı, zaman geçmeyecekti, durma noktasına gelecekti, arafta; Sende kalacaktım yine. İstemiyordum, Sen'likte sıkışıp kalmak istemiyordum. Orada yaşlanmak, saçlarımın beyazladığını, yüzümün kırıştığını görmek istemiyordum.  Vücudum yaşlanmış olsa bile hala aklımda, gözeneklerimde, gözlerimde kalan son gözyaşında yaşamını sürdürdüğünü görmek istemiyordum. Kendimi uyumaya zorladım. Gözlerimi sıkı sıkı kapattım, sanki hiç açılmayacakmış gibi bir daha.
 Vücudum kaldıramadı bu kadar yüklenmeyi, kendini kapattı dış aleme; kendisini uykunun kollarına bıraktı. Uyumayı seviyorum, çünkü uyuyorken her şeyi unutuyorum; bütün dertlerimi, beni mutsuz eden her şeyi, seni...

1 saat önce

 -Bir saat önce demem tahmini tabi ki, bahsetmek istediğim zaman uykumda O'nu gördüğüm an aslında.- Vücudum kendini uykuya bıraktığı zaman büyük ihtimalle "Tamam," demiştir, "Tamam, O artık yok. Üzülme.". Uyku, tek kaçış yolum Dünya'dan, bile yüz üstü bıraktı beni. İşte, oradaydın, karşımda. Yine bana bakıyordun, yeşil gözlerin yine bana bakıyordu. "Mutluydum. Belki gamzem bile gözükmüştür gülerken, o kadar mutluydum. Birbirimizi üzdüğümüz anlar gerçekleşmemiş gibi, onca sözü vermemiş gibi, onca hayali kurmamış gibi... Sanki hiç "Git" dememişsin gibi. Bitmesi bir yana, hiç başlamamış gibi, 30 Ağustos gerçekleşmemiş gibi, 20 Haziran gerçekleşmemiş gibi... ".

 Uyandım

 Eskiden seni gördüğüm zaman "Rüya gördüm." derdim. Yine aynısını dedim uyandığım zaman. Sonra uyandığım zaman bıraktığın etkiyi hissedince, gördüklerimin rüya değil de "Kabus" olduğunu, Senin de benim Karabasan'ım olduğunu anladım.
 En mutlu anlarımı, en renkli anlarımı basan ve her şeyi siyaha sürükleyen bir Karabasan.

All We Do