Başka Bu Kez

Duymaya doyamadığım bir ses: sen.
Sen, yüzüğü parmağına geçirince kanuncu
Yüreğimde inceden bir inilti: sen.
İlk nota sen dudaklarımı titreten
O sabah içimde bir huzurla
Uyanmışsam nedenini bilmeden
Sonradan fark etmişsem sokağın başında
Bir akordiyon sesi huzur veren
Huzur da sen, ses de sen.
Ondandır akordiyon sesini her duyduğumda
-Ya da herhangi başka güzel bir sesi
Damarlarımda huzurun raks etmesi,
Kalbime hücum etmesi her nefeste
Ve kalbimin çaresiz, seni pompalaması
Tüm hücrelerime.
Ondandır her sabah aklıma gelmen,
Her gece yatağımın başında beni beklemen
Kalbimden müsaade alıp birkaç saatliğine.

Baksana, uzun zamandır böyle uzun süre
Kimse kaldı ne aklımda ne kalbimde
Hayalime kılıf giydirip koymuşlar karşıma
Şu sıralar, ne ilginçtir; kılıf da sen, hayal de sen!
Ne zamandır hasret kaldığım masumiyet
Sen, kirletemem seni hayallerimle;
Benim olmanı hayal edemem.
Adına şiir yazacak kadar cesur da değilim
Kafiyelerden kaçışım ondandır.

Sen 
İnanır mısın?
İlk kez gözlerinin rengi 
Umrumda olmadan sevdim birini.
Kaçtım kafiyelerden
Sadece onu istedim ilk kez
Kafiyelerle kirlenmeden.
Başkası onu okusun istemedim;
Kıskandım onu gözlerden,
Kendi yazdığım şiirlerden.
Ama yine beceremedim aşkı gizlemeyi
Yakalandım kafiyelere bir yerinde
Ellerine düşemedi aşkım, ne yazık!

Seni görmemeliyim bir daha.
Masumiyetine öyle inandım ki
Bir günahını görürüm diye ödüm kopuyor.
O günah ben olurum diye
Yaşamak -seni düşünerek- zor geliyor.