Yine Baş Başayız

 Değer verdiğim bir insan bana "Mutsuz olduğun zamanlar yazı yazardın hep. Uzun zamandır yazmıyorsun. Bu iyi bir şey, mutlu olduğunu gösterir." demişti. Bir düşünüyorum da haklı sanki. Genelde üzgün olduğum zamanlar yazarım. Moralim çöktüğü zaman, özellikle de moralimin nasıl ve neden bozuk olduğunu kimseye anlatamadığım zamanlarda yazarım. Buralar benim geceleri ağladığım yastığım, mikroplarımı boşalttığım kusma tasım, günah çıkarttırdığım rahibim, ağlama duvarım...

 Dertli ve moralim bozuk olduğum zaman saçmalarım buralarda. Çünkü genelde anlatamam kendimi bu zamanlarda. Aklıma gelen kelimeleri ardı ardına sıralarım, artık anlatım bozukluğu mu olmuş, yazım hatası mı olmuş, noktalama hatası mı olmuş... Hepsi Allah'a emanet. Çünkü burası beni anlamaz. Ben anlatırım ama beni anlamaz. Beni kimse anlayamaz. İçimdekileri, zihnimdekileri... Beni ben bile anlamıyorum ki. Bu neyin kafası bilmiyorum. 

 Bu tür zamanlarımda yazı yazıyorsam eğer geri dönüp bir kere daha okumam. Öylece boşalır zihnimden kelimeler. Biraz da olsa rahatlarım. Yayınladıktan sonra da okumam. Totem yapar gibi, sanki buraya yazıp bir daha okumayınca moralim düzelicek gibi, sanki her şey daha iyi olacak gibi. Bir babanın bacakları kesilmiş çocuğuna "Büyüyünce sen de yürüyeceksin" demesi gibi, kanserin son aşamasındaki bir hastaya doktorların "İyi olacaksın" demesi gibi.

 Dertliyim yine, beni anlayacak kimseler de yok.  Bir sen varsın beni dinleyen Blog, kaldık yine baş başa...