Başlayamamak/Bitirememek

Yazmak istiyorum, yazamıyorum.

Korkuyorum (hala). Beni hor görmesinden, içten davranmamasından... Samimiyetsizlikten korkuyorum lan ben. Dünya üzerinde çok az şey var beni sevdiğim birinin yapaylığı kadar yıpratabilecek. Kalbime ağrılar saplatıp canımı acıtabilecek.

Yazamıyorum çünkü kendimi yine suçlamak istemiyorum. 'Suçlanmak' istemiyorum fikirlerim için. O korkunç, davetsiz düşüncelerin pençesine tekrar düşmek istemiyorum kendimi bu kadar tuttuktan sonra.

O kim amına koyim? Yakmaktan, yıkmaktan zevk alan, için için yanmayı düstur edinmiş çakma zerdüştün teki!

Bunları düşünerek soğumaya, kalbinin temizliğini zihnimde kirleterek kurtulmaya çalışıyorum.

Olmuyor. Bitiremiyorum.

Kıçı kırık arkadaşlıkları bile sonlandıramıyorum kafamda.

Kalbim kesik, omzum yük dolu.

Tecrübesizlik hep bunlar. Dışarıdan kolladığım kalbimin, varlığını yeni öğrendiğim ruhumun en ufak 

rüzgarda üşütmeleri hep.

Hala ilerliyorum, yükseliyorum, tecrübe ediyor ve rahatlıyorum.

Ama yine bazı şeylere başlayamıyorum hala ve de bitiremiyorum bazılarını.

Ve hala korkuyorum. Bir gün özel birini tanımaktan, es kaza aşka düşmekten çok korkuyorum.

İnsanların anlamadan, dinlemeden yargılamalarından nefret ediyorum. Bayıldığınız yazarların sözlerini alıntılayıp yaptıklarınızla onlara hep ters düşmenizden tiksiniyorum.

Niye başladığımı artık hatırlamadığım yazımı alakasız şekilde bitiriyorum.