Düşün-

Akıl, insanın en büyük servetidir. Duygular, düşünceler, seller şelaleler... Hepsinin değeri akılımızı kullanabildiğimiz ölçüde artar ve azalır. Katsayıdır akıl. İstersen, şartlar uygunsa ve aklına yatmışsa ikiyle, üçle, onla çarparsın duyguları, istekleri, yapılacakları ve yaptıklarından alınacakları - iyi veya kötü. Aklını arka plana attıkça azalır katsayı değeri, kontrolden çıkar alıp alamayacakların. Duygular esir eder benliğini, zincir vurur zihnine. Duyguların, isteklerin zihnin tornasından mahrum kalması tehlikelidir azizim.

İnsan, düşünebilmeli.

İnsan, tahkik edebilmeli bir şeyleri.

Ve insan, isteklerini zihin süzgecinden geçirerek, onlar için harekete geçebilmeli. Zira hareketsiz her şey çürümeye mahkumdur. İnsan da, zihin de, yürek de.

Çürümüş bir zihin yüktür insana, paslanmış düşüncelerden kaçamaz insan. En mükemmel tuzak, en sağlam hapishane.

Çürümüş bir yürek, yüktür dünyaya. Vicdanı sakat kalmış olandan korkmalı.

Ve çürümüş bir insan, dostlarım, ziyan olmuş bir varlıktır. Yük değildir, hayır. Yük bile olamayacak kadar kalmamıştır kendisinden bir şey. Ruhu, benliği çürümüş bir insan yaşar sadece. Sevmeden, tatmadan, düşünmeden, 'yaşamadan' yaşar... insan.

İnsan...

Kalbi sadece hayatta kalmak için atan bir insan, ne kadar insandır ki acaba?