yokmuşum gibi

dal parçasındaki su damlacıkları gibiyim

her yerde damla damla ben var

"her yer" ikilisi çok geniş kapsamlı aslında

insanları düşünmek isterdim açıkçası

her insanda benden bir hatıra var gibi

ama insanlar yerine şarkıları düşünüyorum

o şarkı, bu şarkı diye

her şarkıda farklı bir hatıram var

daha doğrusu farklı bir ben

bu sefer de şarkı eşliğinde yazıyorum mesela

ama ne hissediyorum?

bunu bilmiyorum.

bildiğim pek çok şeyi bilmiyorum aslında biliyor musun?

sanki yine yeniden bitkisel hayata girmişim

sanki yine yeniden nefesimi makineler veriyor

sanki yine yeniden kilo kaybediyorum…

önceleri zevk aldığım ya da olsun diye kendimi çabaladığım hiçbir şey

aynı değil.

zevk almıyorum, mutlu olmuyorum artık onlardan.

üç kere duran kalbim niye birinde çalışmamazlık yapmadı ki diye sormadan da edemiyorum.

ve varamıyorum hiçbir sonuca.

demek ki bitmemiş daha acılar,

daha görememişim güneşin batışını deniz kıyısından,

görememişim çiçekleri yakından,

nice zamandır yazmak istiyorum

kağıdı kalemi elime arkadaş ediyorum

ama yazamıyorum.

ne dökebiliyorum hislerimi

ne paylaşabiliyorum dertlerimi.

eski bana kavuştuğum için mutluyum aslında

konuşmayan, içinde yaşayan bir ben.

konuştuğum zamanlar sadece karşı tarafı üzdüm diye düşünmekten alamadım kendimi

nereye kadar dayanabilirim diye denedim

sadece iki ay, sonrası yine sessizlik.

bu sefer bana eşlik eden sevdiğim bir arkadaşımın adeta bayıldığım ve kendisinin çekmiş olduğu bir fotoğraf ve max richter