KAFKA'DAN BANA . BENDEN BABAM'A , BABAM'DAN İNSANLIĞA.

Bilmeni isterim ki derinlerde bir yerlerde ciğer ağrım var.
Ak yada kara.

Nefes aldıkça saptanıyor bedene, bende nefesimi tutmakta karar kıldım.
Sanırım hatayı burada yaptım.
Benim olan da benden gitmesin diye onu sıkıca tuttum.
Şöyle bir dönüp geriye baktığımda aslında yaklaşık olarak yaz aylarıydı kendimden vazgeçmem.
Bilmeni isterim ki bende artık diğer herkes gibi saydamım artık.

Toprağım sen olunca , senden başka hiç bir saksıda yaşayamaz oldum.
İlle de senin camının önünde güneş ile kavuşacağım.
İnatla senin nefesini tüketeceğim bu sonsuz boşlukta.
Senin ile öleceğim.
Babam.

Bedenindeki yaraları kantaron yağı ile iyileştirirken , ruhundaki yaraları nasıl iyileştirebilirim bilmem.
Ruhumu çekip çıkarsam , rengarenk bir gökkuşağı giysem diyorum bazen.
Bazenler senin kursağında sıralanırken.
Kendi kendime , beynini daha kaç parçaya ayıracak diye düşünürken,
karşında ben paramparça.
Sana düşen , parçalarımı kıtalara savurmak.


Kafka'dan bana kalan miras.
Hüznüm ise  sana kalan ağır bir miras.
Bilmeni isterim ki senden bana kalan korkuların.
Korkuların neler yaşattığı ise öylece sehpanın orta yerinde duruyor.
Kitlenip kalan gözlerini sehpadan ne zaman çekeceğin ise aşikar.
Bilmeni isterim ki herkesten geçer bir senden geçemem.
Ben bir kuş, sen ise altın bir kafes.
Hür olmayı ister ellerinde ölürüm.
Bilmeni isterim ki hürriyet için ölürüm.
Bütün başarısızlıklara rağmen babam, ben en büyük başarıyım.
Sen , hayallerimdeki yolda cesaret.
Bazen de yıkılamaz bir duvar.
O yüzden babam, mirası ben veriyorum sana.
Senin mirasın bana ağır geliyor...