1 Nisan 2017 Cumartesi

KİMSE YOKTU BEN DE KENDİMİ VURDUM.



Bugün yine hangi acının üstüne yattım ki katlanılamaz bir hal almaya başladı her şey. Ağlayamaz, sevinemez oldum. Hisselerimi kaybettim ve hiçbir şeye tepki veremez oldum.
İçimde tutamaz oldum. Bir ırmak gibi akıp gidiyor şimdi her şey. Tutamıyorum zamanı ya da en azından geriye saramıyorum. Kafamın içi allak bulak iken yüzümde bir tebessüm var. Dışarıdaki dünyaya gülücükler atıyorum lakin kendi iç dünyamda fırtınalar kopuyor. Kimseye ihtiyaç duymayan ben, insanlara minnet etmeye başladım. Düşünemez ve karar kılamaz vaziyete düştüm. Düşüncelerimi söyleyemez onlarla cambazlık edemez haldeyim. Düğümlenen boğazımdan kelimeler çıkmaz, kursağımdan bir lokma geçmez oldu. Hükmüm sürmez dilim ağzıma. Düşüncelerimin peşinden koştum, çıkmaz sokaktı. Kırılan ucube ruhum bedenimden ayrıldı. Telaşla bir oraya bir buraya döndüm. Kimse yoktu ben de kendimi vurdum. Neden mi? Çünkü ben de bir gün terk edip gidecektim kendimi.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder