İki Kelam

Birini büyütmek istemedim kalbimde. Çünkü büyüttükçe üzülüyordu herkes, görmüştüm, biliyordum. Ama seni büyütmemeye çalıştıkça hapsediyordum -ki bu en tehlikelisiydi.
Çünkü gelecekti vakti hapsettiklerimi kusmanın. Ve ben büyüttüklerimi susamaz, hapsettiklerimi kusamazdım. Öyleyse tek yol gitmekti. Gitmek, sana yemin ederim, son çaremdi. Her şeyi denedim bunu, ikimizi de incitmeden yaşamak için. Ama beceremedim. Daha önce hiç böyle düşmemiştim ki. Gittim. Sustum. Bunca zaman konuştuklarıma sayarsın sandım. Unutmaya çalıştım hapsetmeden. Büyütmemeye çalıştım incitmeden. Seninleyken imkansızdı bu, ondan gittim. Yoksa huzurlu limanından, bilinmez bir okyanusa salar mıydı kendini, bir küçük sandal misali gönlüm? Gitme demeni beklemedim. Hatta korktum, gitme dersin de gidemem diye. Kendime verdiğim bir sözü daha bozmaya takatim kalmamıştı. Öyle sözler bozdurdun ki bana! Bir tanesini daha senin için bozarsam diye ödüm koptu. Hepten sen olmaktan korktum. Kaçtım. Unutmam gerekenler var, dedim sana. Unutmam gereken sendin.

Ama şimdi görüyorum ki, ben ne hapsetmişim ne de adam akıllı büyütebilmişim! Yazdığım birkaç satır şiirden başka işime yaramadı bu hisler. Yarım yamalak bir nefreti de kondurmuşum adının yanına. Ne hepten sevebilmiş ne iz bırakmadan unutabilmiş ne de daha az incitebilmişim. O yüzden şu an buradayım. Gidemedim işte, mutlu musun? Hani pek niyetin yoktu "hayırlısı olsun" demeye.

Hâlâ değişen bir şey yok. Hâlâ eskisi gibi yaşıyorsun içimde. Seni yaşatıyorum. Şu an nerede olduğunu bilmesem de bu sokakları benimle adımlıyorsun. Söyleyemiyordum. Çünkü söylemek hiçbir şeyin çaresi değildi, daha fazla incitmekten başka işe yaramazdı, emindim. Şimdi söylüyorum, bir çünküsü yok. Tek başıma baş etmeye çalışmaktan yoruldum sadece ve senin aklına güveniyorum. Kulağa aptalca geliyor ama sanırım yanıldım; nerede, nasıl olduğunu bile bilmeden.

Lütfen sana, duygusal gelmesin bu yazdıklarım. Amacım seni hislendirip arada bırakmak değil. Düşün ve bir akıl ver. Zira benim duyguya değil, akla ihtiyacım var.

Bi oturup konuşsak mı, ne dersin? İki kelam borcun vardı bana. Belki daha fazlası.