İlkbaharın ilk günleriydi
beni yıkıp geçişin. Dün gibi aklımda vedalaşmamız, ellerinin sıcaklığı hala
geçmedi tenimden. Ellerimi sıcacık, kalbimi soğuk bıraktın. Bir de öyle anılar
bıraktın ki bana boğazımdaki düğümlerin sebebi oldular. Her şeyi kutularda biriktiririm
ben, bilirsin.
Şimdi önümde tüm kutular. Tek
tek kaldırıp kapaklarını, birer anekdot düşüyorum anılarımıza. Sen beni
sevmedin diyorum içimden, kimse beni sevmese de olurdu ama beni ‘sen’ sevmedin.
Her şeyi anlıyorum da bu gerçeğin yüzüme çarpması bir hayli yakıyor canımı.
Bir sigara daha yakıyorum, bir
şey var; bir şey eksik. Seninle deniz kenarında karşılıklı rakı içmedik mesela.
Kutularda en çok karşıma çıkan bir yarım kalmışlık hikayesi. Böyle ortada çat diye
bırakılıp gidilir mi? Sanki çok güzel bir kitabı yarısında kaybetmişsin ya da
bilgisayardan güzel bir film izlerken tam ortasında şarjı bitmiş gibi bir his.
Daha da açık olmak gerekirse, sanki bir yarımı alıp giderken götürmüşsün de,
ben hala o eksik parçayı arıyormuşum gibi, boşa bir çırpınış yani.
Şimdi sana çok kızıyorum
işte. Çünkü senin yarım bıraktığını başkalarıyla tamamlamak zorunda bıraktın
beni. Kutular önümde dizili dururken ben seni anıyorum yine. Eğer bir gün
aklına gelirsem, beni ararsan, ben hep yarım bıraktığın yerdeyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder