şizofrenik 3

-Tükeniyorum artık direnmek öyle zor geliyor ki. Midemi bulandıran sesler, görüntüler gittikçe onlara benziyorum eser kalmıyor benden. 
Geceleri çığlıklar atıyorum ama tek bir duyan bile yok. En çok Yaratıcıya kızıyorum var olan inancım azalıyor, bana yardım etmesi lazım yok olmak istemiyorum.  Bu şekilde olmamalı diğerleriyle aynılaşmamalıyım. Belki hatalar yaptım ve bana çok kızgın olabilir ama ben onun kuluyum ve başka kimsem yok. Bu şekilde yok olucaksam neden diğer insanlardan farklı şekilde bir ruh verdi bana, neden ruhumu hissetmemi sağladı. Bilmeseydim gittiğim yolun, ruhum  için bir yok oluş olduğunu böylesi acımazdı içim, çırpınmazdım bu kadar.

Yoruluyorum anlıyor musun? Her nefes imde tükendiğimi hissediyorum. Dibe vurmama  ne kadar kaldı sen biliyorsundur elbet. O zaman sende beni terk edeceksin değil mi? Belki de ruhsuz biri olup çıkarım ne seni hatırlarım ne de beni ben yapanları..

-Dur bakalım orda her şeyi unutmana müsaade edebilirim bir tek beni unutamazsın.  Bu kadar karamsar olma. Belki tüm bunlar senin ve ruhun için zorlu bir sınavdır.  Tırtılı düşün kendini bir kozanın içine sarıyor ve belki de o an kendini ölüme hazırlıyor. Ama sonuç güzel , ihtişamlı bir kelebek. Tüm bunlarda ruhunu güzelleştirmek içindir belki, ama inan sonuç ne olacak bende bilmiyorum. Belki dediğin gibi yok olacaksın onlar içinde belki de beni bile unutacak kadar ruhsuzlaşacaksın. Ama sana şunun garantisini vereyim seninle hep olucam beni hissetmesen, benimle konuşmasan, beni hatırlamasan bile ben seninle hep olucam.

-Sen beni gerçekten seviyorsun.

-Gerçekten ben seninle varım. Sen olmazsan bana burada asla ihtiyaç olmazdı.