Adam Derin Kadın Yüzme Bilmiyordu

Karanlıkta
mutlak hiçliğin kucağında,
oturuyordum.

Dudaklarıma aşık,
sigaramın yanışı,
yüzümü bıyık altı aydınlatıyordu.
Yavaş yavaş.
Vücuduma bir hissizlik,
bir donukluk yayılıyordu.
Durdum
ve düşündüm.
İyi aile yuvası kurma yolunda,
muktedir olacağımızı sanıyordum.
Yanılıyordum.
Bu fikrimin ölümüydü.
Hayatı olduğu gibi kabullenmeliydim.
Gittin.
Sustum
ve izledim.
Yokluğunun müthiş hazzıyla,
ağırlaşan göz kapaklarımı
hülyalarıma açılan kapılar yaptım.
Zaman değirmeninde öğütülürken hayatım,
aslında yürümüyor,
geçmişimi önüme alıp kovalıyordum.
Kokunla beslenen bir şehrin,
karanlığına doğru.
Adım adım yaklaşıyordum,
içime dalmış ve dağılmış durumda
şehir bana,ben kendime yabancılaşıyordum.