Bol ışıklı geceler

Bazı geceler olur, sadece ağlamak isterim. Bazen sıklaşır o geceler. O gecelerde o çok sevdiğim, gerekli gereksiz her şeyi anlattığım insanlarla bile konuşmak istemem.
Canım o kadar yanar ki gün doğsun aniden isterim. Gün doğsun ki rahatça uyuyabileyim. Çok zordur çünkü böyle zamanlarda gecenin karanlığında uyumam. Bazı zamanlar o kadar sıklaşır ki bu çirkin gecelerim her gecem kabusa döner. Hadi bi umut, hadi ufacık bir gün ışığı diye yalvararak koyunları sayarım. Pek işe  de yaramaz o koyunlar. Bir, iki, üç, beş, on, iki yüz, beş yüz derken bildiğim tüm sayıları sayarım o karanlık gecelerde koyunmuşcasına. Ama nafile ne uyku gelir gözüme, ne de koyunlar yarar herhangi bir işime. Sonra mutlu olduğum zamanları düşünmelerim başlar. Bazen o kadar çok sıkılırım ki kendi mutluluklarımdan okuduğum kitaplarda bulduğum o küçük tatlı mutlulukları ya da filmlerde gördüğüm o muazzam mutlu sahneleri düşünürüm. Aslında bunlar bazenleri daha beter yapar her şeyi. Sayfalarca okuduğum, saatlerce izlediğim şeylerin bana ait olmaması yakar bu sefer canımı. Yine de ağlayamam. Sadece ağlayıp deşarj olmaya ihtiyacım olduğunu bildigim halde ağlayamam o gecelerde. En zor anları  da bunlardır işte bazen stabil, bazen inişli çıkışlı, bazense mutluluk dolu olan hayatımın. Işte yine bu berbat günlerden birindeyim. Bu yazıyı paylaşınca güzel bir uykuya dalacağım demeyi çok istesem de biraz gün ışığı bekleyeceğim. Bol gün ışıklı geceler diler öperim çokça.