Mağlubum

Artık yaşamdan bir umudum kalmadı. Bırakın beklentiyi, en küçüğünden bir umudum bile yok. Gelecek güzel günlere dair… Artık bu, umrumda da değil. "Belki de mutluluk sadece
kovaladığımız bir şeydir. Belki de onu asla yakalayamayacağız."* Ben artık kovalamıyorum da uzun zamandır. Karanlıktan korkmak bile gelmiyor içimden. Öyle kaybedecek bi şeyim kalmamış, öyle gitmiş içim… Ölmeyi de isteyemiyorum işin kötüsü. Ölmem için hiç uygun zamanlar değil şu sıralar. Kimsenin bir de ölümle uğraşmasını istemem.

Rüyalarımı hayra yoracak cesaretimi aldın hayat, daha ne kaldı elimde?

Düşünüyorum bazen, şu an mutlu olmak için ne isterdim diye. Mesela şiirler yazıp durduğun o adam yanında olsaydı mutlu olur muydun? Sorun o değil ki; sorunum, o adamın yanımda olmaması değil ki. Uzun zamandır görmediğim yakın bir arkadaşımla saatlerce geyik yaptığımı hayal ediyorum. Bunlar hep geçici mutluluklar… Sonra o arkadaşım gidiyor. Başımı yastığıma koyarken yalnız kalıyorum yine. Asla şikayetçi değilim yalnızlıktan. Yalnızken mutsuzum ama sebebi yalnızlık değil; sebebi yalnızken baş başa kaldığım kişi, sebebi ben. İçimde halledemediğim bir şeyler var demiştim ya. O şiir aslında o adama yazılmamıştı.

Gitmek bile mutlu etmiyor beni. O çok meraklısı olduğum gitmeler… Yeni başlangıçlar vaad etmiyor artık bana. Çünkü ben hep aynı benim. Kurtulamıyorum işte kendimden, kaçamıyorum. Gözyaşlarımla dışarı atmaya çalışıyorum yıllardır. Kendimi tanımaya başladığım günden beri kendimde emanet gibi yaşıyorum, kendimden nefret ediyorum. O günden beri kalemim yetişemiyor aklımdakilere, sırf bu yüzden yazım çirkinleşti. Ne uyuyormuş gibiyim ne de hepten uyanığım. Etrafımda beni seven onlarca insan var; içimdeyse benden nefret eden milyonlar, bana düşman bir ben var. Bu bir iç savaş. Galibi yok zaten de mağlubu hangi ben? Daha mağlubu hangi ben? Hangi ben en çok ezilen? Hangi ben öldü, hangisi gazi?

Sonunda ne oldu biliyor musunuz? “Sana ne oldu ya?” diyecek herkes gidince ben ağlıyorum. Her otobüse, her metroya bir damla gözyaşı bırakıyorum. Ama hiçbir işe yaramıyor. Kuruyorum.

Tükeniyorum…

tükenmez kalemler gibi…

tükenmem deyip içten içe…

ağır ağır…

her geçen  gün

her geçen ben.

*Umudunu Kaybetme filminden