Hüzün Kovan Kuş'um'a

Neyin günahıydın sen. Neyin borcu bilmiyorum ama böyle ödenmemeliydi. Belki de gitmem en doğrusu ama bu çok zor benim için. İsteyerek mi bırakıyorum seni arkamda öylece ?


Biliyorum hiçbir şey bir insana zorla yaptırılamaz ama bunu yapmam gerekiyordu. Ben hep uçmaktan korkardım bilirsin. Uçma’n’dan,gitme’n’den korkarken öylece bırakıp giden ben oldum şimdi. Seni öylece bırakıyorum. . Bir uçuruma bıraktım kendimi öylece. Çok zormuş uçmak biliyor musun? Gerçekten korkmakta haklıymışım “hüzün kovan kuşum”.

Kanatlarım yokken uçmayı deniyorum ve yeterince canım yanıyor. Burası çok ıssız. Güneş batarken ufukta benim gözümden sadece iki damla yaş akıyor. Seninle batırdığım güneşin bu kadar canımı yakacağını hiç tahmin etmezdim. Bağlanmaktan,alışmaktan korkarken seni kendimle bir bütün yapmışım farkında olmadan. Söylesene, geri geldiğimde seni bulabilir miyim? Ben ondan bile korkuyorum. Döndüğümde uçup gitmiş olmandan korkuyorum. Çünkü sen öyle bir kuşsun ki. İnsanların en çaresiz,en zor zamanlarında onlara gidersin. Bana da öyle gelmiştin. En sevecen halinle.. Öyle güzel sarmışsın ki yaralarımı farkında olmadan şimdi onlar acıtmıyor canımı. Öyle güzel yer etmişsin ki içime o yer hiçbir zaman değişmeyecek biriciğim.

En kuytu köşeme koydum seni. Kimse görmesin. Kimse bilmesin. Ve bugün ben yine yalancıyım insanlara. Yalanı sevmezsin biliyorum. Ama iki yüzlü olmak zorundayım. Bugün de güleceğim herkese. Ama her kahkaham bir ağlayışım aslında. Elimde değil üzgünüm. Toparlanmak için uzun bir yolcuğa ihtiyacım var. Ama bu yolculuklarda en ufak bir kelime bile seni hatırlatacak bana. Beni güzel hatırla. Beni sevecen hatırla. Yemek yerken hatırla.

 Umarım bir gün bir yerde karşılaşırız. Ve umarım sana doyasıya sarılabilirim. O zaman da yaralarımı sarar mısın ? O zaman da beni en içten şekilde sever misin ?

Ve şimdi bizim çalıyor bu şarkı bizim için söyleniyor bu sözler..

 “aramakmış oysa sevmek özlemekmiş oysa sevmek bulup bulup yitirmekmiş düşsel bir oyuncağı”