İnsan barındıran sokak-sokak barındıran insan

Ve karanlık çöker sokağa-insana.İnsanlar evlerine çekilir geceleri. Kimileri geçim derdiyle, kimileri çocuğunu nasıl güldüreceği endişesiyle, kimileri sevdiğine kavuşma umuduyla, kimileri yalnızlığıyla evini doldurmak için, kimileri ana-babasının yanına.
Kimileri ise derdini başka mekanlarda arar. Yollar bir an insan dolar ve bir an boşalır. Sokaklar tenhalaşır. 

İnsan ruhu gece olduğunda tüm sevinçleri evine çekilir. Kimi yerine hüznü geldi diye, kimisi sadece bir anlık olduğundan, kimisi yer bulamadığından bu ruhta, kimisi artık dayanamadığından, kimisi bulunduğu cesetten nefret ede ede. Bütün ruh bir an hüzünle dolar ve bir anda boşalır hepsi göz yaşlarıyla. Çekilir kendi kabuğuna insanoğlu ruhu-insanlar.

Gece olunca herkes bir kabuğa çekilir. Kimisi aymasını bekler günün, kimisi vazgeçmiştir çoktan yaşamaktan, kimisi umutsuz olduğunu dillendire dillendire bir alarm kurar sabaha bir küçük umut belirtisiyle, sabaha çıkabilme ümidiyle.

Bazı şarkılar bazı sokaklara eşlik eder, bazı şarkılar bazı hislere. Gece olduğunda ay parlatıyorsa kaldırım taşlarını, nasıl ki tenhalığa bir renk katıyorsa o ışık; insanın içi gece olduğunda dostu onun için ay sayılır. Ve bazı dostlar vardır insanı hiç terketmeyen, hep gönlünün bir köşesinde, sevdiği-sevildiği, cennetlik olmasını ümid ettiği. Ve bazı sokak köpekleri vardır gecenin sessizliğine eşlik eden, tenha sokaklarda kimsesizliğini geceyle paylaşan.

Bazı sokaklar vardır tabelasında "çıkmaz" yazan. Bazı insanlar vardır ne kadar anlamaya çalışsan da hislerini çıkartmayan. 

İnsanlar ve sokaklar, sanki bir bütünün iki yarısı.

Gün ayar, sokaklar insan dolar.

Gün ayar, insanın yüzünde bir gülücük gerçekliği bilinmeyen.

İnsan sokağı dinler belki de, belki de sokak insanı dinleğindendir bu benzerlik.

Nedeni bilinmez lâkin her sokak sanki bir insan barındırır bu diyarda.