Baba,Nice Senelere...

11...
Ne garip bir sayı,lisedeki okul numaram,bir futbol takımının oyuncu sayısı belki de haha.
11 Nisan...

Ne normal bir gün bir bebek sesiyle uyanan.
Ve 11 Temmuz...
Ne buruk bir gün ölümle uykulara dokunan...
Hatırladım yine,o günü,o yazı,o boşluğu,
Tamamen hayatımdan yok oluşunu...
Zaten ne kadar vardın ki
İsmin vardı
Sesin vardı
Gözlüğün,ekoseli gömleğin,
Kırık tebessümlerin vardı.
Hafta sonlarımız vardı seninle
Meyveli pastamda,
Meyve suyumda,
Pastanedeki tabloda
Geçerdi saatlerimiz,
Beyaz saçların uzayınca
Sarı dalgalar düşerdi her bir teline
Tıpkı sigaradan sarıyı öpen ellerine
Benzerdi...
Sen bana benzerdin
Ben sana
Her bir kırılan akşamda
Gidişinle kaldırımları öperdi
Eğik başım
Gittiğin otobüslerin ezberlediğim plakaları
Okşardı yanaklarımı
Senden sonra....
Kalırdı ev hayalleri
Annemin ceplerine sığınan
Minik ellerimde...
Hayat büyürdü gözlerimde
Bazen kaçardım sana ben
Küçülsün diye günler
Beklerdim uzun uzun
Geceler...
Sen ölünce
Öldü hem günler hem de geceler.
Meyveli pasta tatsızlaştı
Meyve suyu anlamsızlaştı
Pastanedeki tablo
İnanır mısın kaldırıldı.
Artık ellerim kendi ceplerimde
Ölü hayallerimle
Öldürdüm hepsini sen de ölünce
Hayat küçüldü gözlerimde
Günler oldu gece.
Ah keşke
Gelmeseydi ayrılıklar bize.
Nisan yağmurları ağlar yüreğime
Doğumgününü unutuşuma üzülmen
Aklıma gelince
Üzülme artık bak
Doğumgünün ezberimde
İyiki doğdun bendeki
Kırık çehre...
Baba nice senelere...