Gözlerin

Bazen bir şiir yazmak istiyor canım. Kalemi, kağıdı alıyorum elime. İlk kelime gözlerin oluyor. Devam edemiyorum çok, yarısında atıyorum.
Bilmiyorum ki derinliğini tamamen anlatabileyim. Sonra şarkı yazayım diyorum, yine gözlerin. Gözlerini anlatıyorum. Ama onlara uygun besteyi yapacak insanlar şu anda mezarlarında yatıyorlar. Kimse anlayamaz ki beni onlardan başka. Bir Bach ezgisini bugün kim yapabilir? Kimse yapamazsa, senin gözlerinin şarkısını da kimse besteleyemez.
Bildiğim işi yapayım, yazı yazayım dedim. Başlığı gözlerin oldu. Hiç bırakmadılar peşimi. Senin gözlerin elaya çaldıkça, yüreğimi aşka çağırıyordu resmen. Onları görebilmek için her şeyimi verirdim.
Sahi gözlerine baktığımda sevgi görmüştüm. Ya benim gözlerimin yansımasıydı o ya da ikimiz de aynı anda aynı şeyi görüyorduk. Sevgiyi.
Bir şarkı yazamazsam da gözlerin benim en sevdiğim şarkı. Bir şiir yazamasam da gözlerin benim okuduğum en güzel şiir. Tüyleri diken diken edenlerden.
Yazdığım yazı ise sadece yakıp unuttuğum sigarayı götürdü hayatımdan. Bir de sanırım on iki dakikamı.
Ne olacak ki?
Sigarayı geçtim, al bundan sonraki tüm on iki dakikalarımı gözlerine hapset. Razıyım.