Ağlama Çocuk

   Sessizce ağlardım dedi çocuk.Ağlardım kimsenin beni göremeyeceği bir yerde.Belki kimseyi üzmemek için... Belki görünmemek için o halde... Ağlamayı yakıştırmazdım kendime dedi çocuk.Ağlamak kime yakışırdı ki zaten , gülmek varken?


   Bulutlar... Bulutlar dedi çocuk.Unuttuğum bir gerçeği hatırlatırcasına.Bir tek onlara yakışır dedi.Hep birlikte ağlarlar çünkü.Saklanmadan ve korkmadan.Onlar kadar cesur olmak isterdim dedi çocuk.Oysa ağlamak için cesaretten çok daha fazlasına ihtiyacı vardı.Biraz korkmaya belki , biraz da yokluğa.Yokluğun içinde var olmak için savaşan bir ruha sahip olmaya ihtiyacı vardı ve sonunda da vazgeçmeye... Öğreneceksin bir gün.Öğrenip kabullenmeyeceksin.Varlığın yokluğuna küs... Yokluğun gözyaşlarına dost... Ve içinde güneşli havaya turuncu bir özlem.En azından renklerin yokluğu yok varlığımda diyeceksin çocuk.Şükür... Fakat sen , sen çocuk ! Bir gün mutlaka öğreneceksin bir bulut yahut bir korkak olmayı...