Ellerim tutmuyor bazen. İzmarit dolu kül tablalarına karşı oturduğum gecelerde titriyor ellerim.
Kim bilir kaçıncı gecedeyim. Odam karanlık. Karanfilli sigaramın, o mesum çıtırtısı tek ses odada. Sessizce titriyor dudaklarım. Sigaranın uçundaki kor tek ışığım. Gözlerim parlaklığını kaybedeli çok oldu.
Çoktandır kaybettiğim ruhumun son günlerde yasını çeker gibiyim. Olmayan ruhumu kağıda yazıyor gibiyim. Tertemiz kağıtlar duygularım ve ruhum oluyor. İçim ölü ve boş. Günah kadar güzel siyah mürekkep, içimi anlatırcasına kağıtta kayarken, kayıplarım süzülüyor aklıma. Kayıplarımı, en yakın dostum ve düşmanım, yalnızlığımla paylaşıyorum.
Yalnızlığa sessizlik kusuyorum odamda.. Ah, bembeyaz kağıt, ruhum gibi kokuyor eninde sonunda. İçim çıkıyor kağıtlara, dudaklarım titriyor sessizlikten. İçimdeki hiçlik çığlık çığlığa oysa ki. Ve ben, ölü bir adam gibi, sessizliğe ve yalnızlığa, çocuğum olan kelimeleri tıkıştırıyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder