Bir Serzeniş

Ki biz hayatı hiç anlayamadık. 

Affet hayat. Biz bir şeyleri hep eksik bıraktık. Dışımız mamurdı bazenleri ama biz içimizi yapamadık, hep bir şeyler eksikti insanlığa dair. Yaşamayı hep kaçırdık, hep geç kaldık bir şeylere ya da erken davrandık olması gerekenden. Sevilmeyi sevdik de sevmelere alışamadık. Birini karşılıksız sevmeyi esaret olarak gördük, kaçtık hep. Bir sebebi yoktu oysaki. Derinden hissettik hep en olmadık acıları da asıl acıları göremedik. Zehir oldu hayat bize, kana kana içtik. Günlük acıların mübtelası olduk. Acısız yaşayamaz olduk acı çekmek için sebep yokken. Çok sevdiğimizi sanıp hep aldandık. Aşkı da oyuncak ettik bir bakışa. Derin baktık sözde ama aynalar vardı. Şiirleri anlamaz olduk, anlatamadık da derdimizi mısralardan başkasına. Şarkılar da burnumuza birinin kokusunu getirdiğinde anlamlıydı, öbür türlü boştu basılan her nota. Bir damla yaş olup süzülmeyi bilmedi de sabır, hep çatlayan olduk. İsyan en kolayıydı, biz de onu seçtik. Yanaklarımız başka sebeplerden yandı hep. Özlemeyi de beceremedik işin kötüsü. Ulaşmak en kolayıydı. Ve biz kolaycılardık, çok da kolay olmayan dünyanın kendi zorlaştırdığımız kulvarlarında. Yanıldık, aldandık. 

Affet hayat. Biz seni bizden, birbirimizi elden saydık.