Arkama dönüp baktığımda gördüğüm şey koskoca bir hayal kırıklığı. Anıları kaybolan bir ilişkinin hayalleriyle yetinmek bile koyuyor aslında insana. Ve şimdi o hayallerde birer çöp oluyorlarsa eğer bil ki bu senin eserindir adamım..
Yaşayan bir ölü gibiyim resmen. Her şey monoton,sıradan.. Ama seviyorum bu monotonluğu da bakma sen benim söylenmelerime. Ben hep söylenir sonra susarım bilirsin. O monotonluk belkide tutunduğum tek dalımdır bilmiyorum.
Klasik bir gün.. Bugün de günaydın diyemiyorum çünkü aydınlanmaz benim sabahlarım. Karanlıktır her zaman. Ve ben bu karanlıktan her gün boğuluyorum çıkıp gidiyorum.. Beni bir tek kabullenen ve hayallerimizi saklayan yere. Üsküdar sahiline.. Nereye gideceğim ki başka. Ne yerim var ne yurdum. Bir tek orası kabullendi beni senden kalan... "Kız kulesi". Çok seversin. Bilirim. Ve gidip oturuyorum karşısında. Geçen gemileri izliyorum. Ona bakıyorum yalnızlığına, dimdik duruşuna ve ardından hayallerimize bakıyorum.. Gözümün önünden bir bir geçiyor hepsi sonra ürperiyorum. Bedenimi sert bir poyraz esintisi sarıyor ve ciğerlerimi yakıyor. Bende sigaramı yakıyorum. İzliyorum denizi.. O dalgaları.. Ve kız kulesine çarpışlarını izliyorum.
Sen hiç dalgaların çığlıklarını dinledin mi ? Dinleyemezsin gerçi. Çünkü herkes duyamaz onları. Sadece dalgalar dinleyebilir bu çığlıkları. Bende o dalgalardan biriydim işte. Sana çarpmışım farkında olmadan. Ve yok olup gitmişim kayaların ardında. Bu sonsuzlukta.. Halbuki sonsuzluk bizim hikayemize koyulmuş bir isimdi. El ele kaybolmalıydık bu boşluğun içinde. Ama başaramadık. Şimdi "biz" birbirimize değil "kendi" hayatlarımıza bakar olduk. Bir hikayenin baş kahramanları olamadık maalesef ki. Ve şimdi bakıyorum da .. Beyaz atlı prens dayanamadı,bıraktı uyuyan güzeli. Ve Romeo Juliet'i öpmedi. Aslında Titanik hiç batmadı. Ve biz hiç yaşanmadık ..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder