Dünyamı Yıktığın İçin Teşekkürler Superman.

Her kızın kahramanı babasıdır. Kimisi kötü kahraman olur dünyamızı yıkar, kimisi iyi olur bizi dünyanın merkezi yapar. Ama hepsi kahramandır. Bir de Supermanlerimiz vardır bizim. Kendi isteğimizle dünyamıza aldığımız kahramanlarımızın bizi oturttuğu o merkeze oturttuklarımız. Seçebildiklerimiz ama hep aptalca seçimlerimiz olanlardır Supermanler.

Her kız gibi benim de bir Supermanim var, oldu.

Ama benim dünyamı kurtarması umuduyla dünyama aldığım Superman dünyamı yıkıp gitti. 

Bir yaz günü girmişti hayatıma tamamen rastlantıyla dünyamı kurtarmaya gelmişti. Başarılı olamamakla kalmayıp üstüne bir de daha beter hale getirdi benim Supermanim. Hala hayatımın en merkezindeki tahtı boşta ve onun gelmesini bekliyor. Her zamanki gibi sadece beklemekle kalıyor ne yazık ki.

Ne yazık ki yeniden oturulmayacağını bile bile bekliyor o taht onu. Yeniden eskisi gibi sahiplenilmeyeceğini bile bile. Aptalca bir sadıklıkla bekliyor.

Bende bekliyorum. Belki gelir de yeniden tutar diye ellerimi. Belki yeniden sever diye ama sadece bekliyorum ve gelmeyeceğini biliyorum. 

Giderken söylenecek tek bir şey bıraktı bana ve bana artık sadece bunu söylemek düşüyor.

Dünyamı yıktığın için teşekkürler Superman.