Ben ki yazı yazma alışkanlığını senle kazanan bir insan olarak, ne diye "Bir daha senin hakkında yazı yazmayacağım!!!" dedim bilmiyorum ki? Bir de okuyanları şahit tuttum. Peh peh peh. Saçma bir insanım diyorum inanmıyorsunuz. Belki de inanıyorsunuz, ya da bu yazıdan sonra inanacaksınız.
Gelelim sebebi yazı-yazmamıza. Eve varmamıza 2 saat var, sebepsizce aklıma geldin, sebebim bu. Girdim whatsapp'a last seen'ine baktım ve bugün de hayatta olduğunu öğrendim.(Buradan okurların alması gereken ders: O kadar sövdüğünüz last seen, aslında güzel işlere de yarayabiliyor.) "Neden engellemiyorsun lan kızı Whatsapp'dan" sorusunun cevabı da bu. Hem kim bilir, belki sen de bakıyorsundur last seen'ime "Bu çocuk hayatta mı acaba?" diye.
Yolu bir görsen! Upuzun bir yol, bitmek bilmiyor. Hep de dümdüz, kendi şeridinde akıp gidiyorsun. Türkiye'deki yollar gibi ekşın yok hiç; arada tek şeride geçmeler, tek şeritteyken sollamalar falan yok. Yolu aydınlatan tek şey de bizim mini vanın farları. Neden anlatıyorum bunları? Neden şarjımı bu cümlelerle tüketiyorum? Çünkü bu ıssız yollar da sana şahit oldu artık, içimdeki "Sen'e". Buralarda da andım seni.
Bunları yazmaya başladığım zamanın da 19:19 olması ayrı tatlı. Oyunumuzdu bu aynı sayılı zamanları birbirimize söylemek. Gerçi ben söylemezdim pek, sen daha çok söylerdin. Net hatırlamıyorum söylediğim zamanları. Hatırladığım şey, bu tür zamanlarda bana "Saat 12:12, yine seni düşünüyorum" tarzında mesajların.
Yazımı Lattenin Köpüğü yazısına yorum yazan Adsız kardeşe selam söyleyerek bitirmek istiyorum. Haklıydın Adsız kardeş, yazmayacağız dedik ama yine lafta kaldı. Eşeklik işte ne yaparsın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder