Kusma tası doluyor... Sindiremediğim, içimde varlığıyla bana hala ağırlık yaratan her şey bir bir terk ediyordu beni. Aslında uzun zamandır da bunun sancısıyla belim büküktü. Bastırmaya çalıştığım ağrı beni gitgide daha çok yoruyordu. Belim bükük, zihnim sancılı yürüyor üstelik önümü de görmüyordum. Bir şeyler yaşanıyor, birileri bir şeyler söylüyordu,, tam da o anlarda kendini hatırlatmayı başarıyor hatta bir de tekme atıyordu bana. Zorlanıyordum. Her anlamıyla tıkanmış, dolmuştum. Herkesin olduğu gibi benim de bir sınırım vardı ve oraya yavaş yavaş varıyorduk. Nerede, nasıl, kime, kimle... bir sürü soru ve az sonra aşılacak o sınır...
Kusma tası doluyor... Zihnim tekliyor, zihnim yanıyordu. Kafamı kaldırabileceğime inanmıştım sonunda. Geçmeyecek sandığım, yılların arasında çiğnenmiş ama hiç sindirilememiş bir ağrıdan ibaret o şeyler...
Tas doldu, ben temizlendim,
Nihayet.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder