çıplak bir hiç kimse kara

    Damdan düşer gibi söylüyorum: hiçbir şeye ait olmamak ve hiçbir şeyin sana ait olmaması ne fena! Kendime ait bir odam yok demeyi geçiyorum, ne bir masam ne bir yatağım var. Çıplak hissediyorum. Annemle babam da yok benim; yalnız bana ait değiller, ben de onlara ait değilim. Sevgilim yok benim, ben de kimsenin sevgi-li'si değilim. Çıplağım ben. Tıkış tıkış doldurulmuş bir çekmece gibiyim. Nefes alamıyorum. Bundan da darlığı, bölünmüşüm ben. Dağılıyor, parçalarım, kitaplarım, eşyalarım. Bütün olamıyorum, Çıplağım ben. Bir oda, bir ev; dolusu kitap ve çiçek olamıyorum. Hayatta kalmak bu kadar kalabalık ve yalnız olamaz, olmamalı. İnsansızım ben, terk edilmiş bir binayım. Sabahtan akşama kadar yalnızım. Bir olmayı özlüyorum. Hani inanmazsın ama o simülasyon cümleler vardır ya... Hayatının sonuna kadar yanındayım. Anlıyorum seni. Hepsi geçecek... Ben simülasyon kuramıyorum. Ne içindeyim ne de büsbütün dışında hayatımın. Anadolulu ben, bir serçe kuşu tarlalar içinden, uçamıyorum şehirlere. Havada bir ağırlık var, kurşun gibi. Çıplağım ya ben, kirleniyorum. Pamuklara sarılmak lazım gelir. Tarlalardan kaçtım yeni. Hem bana ait olan hiçbir şey yok. Ve ben  bana ait olan her şeyi kaybettim. Biliyorum, hepsi benim suçum. Ben öldürdüm en iyi arkadaşımı. Ben öldürdüm tüm kardeşlerimi. Kendimi de ben öldürdüm. Anne bana bir şey oldu. Al beni dizine de biraz ağlayayım. Yapamıyorum diyeyim. Hiçbir şeyin şimdi- şu an - böyle- olmasını istemiyorum. Çıplağım ben örtsene beni. Öyle sıkı kundakla ki bir şeye ait olayım. Bir beze mesela, bir çaputa, bir ağaca, bir mezara. Boğ beni. Hem kolaydır beni yok etmek. Herkesin içinde kimsesiz yapmak yeterli. Kimse yap pamukları bana. Dön dersin, sende ölmüş yavruna... Dönemem, dönemiyorum. Bir hiçliğe çakıldım. Ben miyim değil miyim bilmiyorum. Görüyorum, çıplağım ben. Eskimiş bir şarkı, bir gülüş, bir nefes, bir sokak köşesiyim. Beni ortadan ikiye bölmüşler, bıçak kesiği kısmında kalakalmışım. Ne öncesiyim ne sonrası, büsbütün başkası da değilim. Keskin bir demir parçası, yaranın kendisi ve müthiş bir soğukluğum ben. Hiç kimseyim. Ve hiç kimseler ait olmazlar hiç kimseye/hiçbir yere. Dam düştü, çıplak hissediyorum.