Vakitsiz

Çok sıkıldım artık lan. Yavşak karakterlerinizden, gevşek ağızlarınızdan, boş laflarınızdan, varlığınızdan, yokluğunuzdan, elinizden, kolunuzdan, alayınızdan sıkıldım ulan!

Öyle sıkıldım ki her şeyden, şu vakit koyun beni mezara.

Tam düzene giriyorum, her şey yoluna girdi girecek. Kalbim uzun süre sonra biri için atıyor. Güzel şeyler oluyor diyorum, yine bir rüzgar esiyor, yine yerle bir oluyorum. Yine en yakınlarım anlamıyor beni. Bilmiyorum ne yapmalıyım... Kafam karışıyor iyice. Saklı olan yalnızlığıma mı kapansam kuru gürültüden uzaklaşıp, yoksa sahte gülüşlü, sahte karakterli mi olsam sizin gibi? Söyleyin ben ne yapayım şimdi amınakoyum. Çekip gitmek mi tüm mesele acaba? Herkesi silip, yeni bir sayfa daha açmamak üzere defteri kapatmak mı çözüm? Bilmiyorum.

Canım acıyor. Öyle böyle değil kırgınlığım. Kırıldığım yerden yeşeremeyecek kadar umutsuzum, hevessizim. “Bütün uğraşlarının boşa gittiğini anladığın an garip bir ifade oluyor yüzünde. ‘ama bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmaz ki’ düşüncesi yakıp geçiyor, ‘her şey iyi olacak’ düşüncesi sana değmeden uzaklaşıyor.” 

İnancım ve güvenim yok oldu bu gece, yapayalnız kaldım. 

Her şey bitti, bir tek şeyi bekliyorum.