yalnız adam mı yoksa adamın yalnızlığı mı?

ve ansızın gözlerinin buğulandığını fark edersin,

nefesinin boğazına yakın bir yerlerde tıkandığını.

ne tam olarak alabilirsin o nefesi

ne de tam olarak bırakabilirsin.

hani sol tarafında bir şey sıkışır gibi olur

sanki orada bir el vardır ve bütün gücüyle seni parmakları arasında eziyordur

dudaklarını aralarsın, burnundan alamadığın nefesin,

ağzından ciğerlerine ulaşmasını umarak

aslında bu; her şeye rağmen ne kadar da yaşamak istediğinin kanıtıdır

ama sen,

görmezden gelirsin.

gördüğün şey ise aslında ne kadar çaresiz olduğundur

bir filmde denk gelirsin kendine,

ya da o filmin müziğinde,

belki aldığın bir öykü gazetesinin satırları arasında

belki de bir insanda,

evet belki de bir insanda vücut bulursun,

senin neredeyse tıpa tıp aynın olan bir insan.

seni filmle tanıştırdığı için,

şuan bu satırları yazmana vesile olduğu için,

gerçekten de “sefil hayatını vişne bahçesine çevirdiği için”

sonsuz teşekkürler edersin kalbinin en derinlerinden.

oysa sen kendini çok iyi bilirsin

ve,

vücut bulduğunu hissettiğin kişiyi de aslında acısından tanırsın,

bu yüzdendir ki; yüzü her daim gülsün,

gülsün ki çekik gözleri kaybolsun istersin,

hiç üzülmesin,

her daim umutla baksın hayata,

şayet birisi ya da bir şeyler terk edecekse onu,

bu; gözlerindeki hüzünler olsun istersin.

tutmak istersin her acısının elinden,

“derman olamamak yorar beni” gelir aklının kıyılarına

bir şeyler olmalı yapabileceğim dersin..

ama bilirsin ki,

o harabenin nasıl çiçekler açabileceğini en çok da onun görmesi gerektiğini.

sen biliyorsun çünkü,

sen büyütmedin mi o koca harabende nice çiçeği?

o nice çiçeğe konmadı mı nice arılar?

sen bilirsin bunların da geçeceğini..

o henüz göremez bunu,

"tutamamak acısının elinden yorar gönlünü"..

sahi sevmekten başka ne yapabilirsin?

söylesene?

şarkıda kaybolurken ruhun,

ya da aslında kaybolan ruhunu bulmaya çalışırken zihnin

kirpiklerindeki tuzlu sular artıyor değil mi?

yahut, parmakların kalemin elinden tutuyor
ve dile geliyor gönlündeki tüm yaralar.

üzülme ya da ağlama demeyeceğim

aksine;

ağlayacaksan,
aynı gökyüzünün altında beraber ağlayalım diyeceğim.

bilirsin ya;

sen ve ben bir bitkinin iki farklı çiçeğiyiz

benzer acılardan beslenmiş, yakın zamanlarda solmaya yüz tutmuş

fakat, hala

yeni filizler için gövdelerinde yerler barındıran.

hangi çiçek miyiz?

beyaz çiçekler yalan,

unut onları;

biz senle koparıldıktan sonra saniyeler içinde solmaya yüz tutan "gelincik"leriz.

hassas, narin ve bir o kadar da kırmızı.

unutma;

her harabe, bir gün mutlaka gelincik bahçesine döner

bir gün mutlaka.

*fotoğraf, harabelerin çiçeklendiğine bir kanıt; peki ya sence?