İyi ki

Yenikliklerimiz. Yenilmişliklerimiz. Sadece birbirimize karşı değil. Hayata karşı da. Hayallerimizi kirletmişliğimiz. 

Açık konuşayım, yenildim. Zamanın baş döndüren hızına karşı yenik düştüm. Zaman geçti, ben değiştim. Bende değişen her şey, değişen her parçam, hesapsızca geçmişi suçladı. Bu acıtıyor, tabii. İçimde savaşlar var nihayetinde, tek sonu devrim olan. Değişiyorum. Adına değişmek dediğim devrimler yaşıyorum. Savaşlarınsa biri bitiyor, diğer başlıyor. Arkalarından devrimleri sürüklemeleri de cabası. Acıyorum kısacası. Her devrimle ayağa kalkıp her savaşta yerle bir oluyorum. Bitmiyor. Bir sonu yok. Hep sorardım ya, bir sonu yok mu? Yokmuş.

Olmasın. 

Sen varsın. Hep ol. Ben hep yenileyim. Sen tut ellerimden. Ben kendimi anlatmaktan aciz olduğumda sen anla beni. Sen kıyma bana, herkes kıydığında. Sen yanımda ol, herkes gittiğinde. Şimdiye dek yaptığın gibi. 

Teşekkürler. 

Başka ne denir, 

bilemiyorum ben.