Mesafeler

Erkeklerdi dimi şu göğüsleri daralmayan,

gözleri yaşarmayan kalpleri acımayan duygusuzlar

İkinci defa dayanabilme sınırını aşıyor içime attığım

ve kaçıyorum insanlardan uzağa, 

kimse görmesin diye yağmurda saklıyorum gözyaşlarımı

Aklımdan geçiriyorum

Son bir kez yazsam

Anlatsam bendekileri

Ve desem

Nolur ben istemiyorum desen

Neredeyse imkansızın "neredeyse" ihtimaline tutunmayı bıraksam

Bırakabilir miyim bilmiyorum

Veya yürekli miyim söyleyebilecek kadar

Mechul, diğer her şey gibi

Mechul olmayan dersen

O da içimde duyduklarım

Bütün o "ilk"ler

O kadar ilk ve çocuksu ki

Adeta verildiğinde dünyaları ayakta tutacak sevgi

Her eksiği örtecek

Tüm problemleri çözecek...

Sanki yok karşısında durabilecek

Aah şu mesafeler

Ne olurdu girmeseydiniz araya

Söyleyebilseydim

Vaktini bekleyip

Söyleyebilseydim onu sevmek istediğimi

Onunla nefes almak istediğimi

Gittigim her yere götürmek, elini tutmak, gülüşünü izlemek...

Güzel şeymiş hayallerde yaşamak

İçin kan ağlarken zihnindeki küçük bir senaryoyla gülümsemek

Zormuş be anne hiçbir şey yokmuşcasına onunla konuşmak

Zormuş "başka biri" ihtimalinde üzülmesin diye geri adım atmanın planlarını yapmak

Zormuş anne sevmek

karşılık beklemeden,

Kısacası anne

Zormuş be imkansızı sevmek...