Soğuk Haziran

 Bir haziran bitti ellerimi donduran gözlerimi dolduran bir gecede.

 Aklımda o şarkı, 

aynı yeri tekrarladığım sözleri…
 

‘’bir dert ki bende çare yok, sende insaf yok’’ .

 Ve gitti, aşıktı fakat.

 Bilemedim hiç bir zaman kimeydi, neyeydi.

 Gitti.

 Kasırgalar koptu içimde demişti bir kadın ben küçükken,

 hatırlamıyorum kimdi.

 Ama anladım onu,

 haziranın bittiği gece anladım.

 kasırgalar koptu içimde,

 hissettim.

 Ağlayamadım. 

 Acı çekmek böyle bir şeydi sanırım.

 İçim ağrıdı,

 bir yandan ağrıyı ciğerlerimde hissettim, 

 göğüs kafesimi patlatmak isteyen basınç…

 Avazım çıktığı kadar bağırmak istedim,

 bağıramadım. 

 Çünkü geceydi,

 çünkü sessizdi…

 Bir yandan da yıldızları,

 sokak köpeklerini,

 karanlığı korkutmak istemedim.

 Bekledim

 öylece,

 saatlerce,

 boşluğa bakarak,

 ne beklediğimi bilmeksizin.

 Hatırlamak istedim geceyi,

 yaşanılanları, 

 sözleri,

 görüntüleri…

 Fakat paramparçaydı, 

 toparlayamadım,

 düşünemedim.

 ‘’özlem kırmızısı’’ demişti şair dizelerinde,

 içim özlem kırmızısıydı o an,

 her şeye rağmen.

 Yine o şair demişti,

 "haziranda ölmek zor",

 haziranda ölmek zordu.

 Ve gece bana öğretti ki,

 Haziranda sevmek de zormuş...