Geçmiş Zamanın Hikayesi

Bugün düşünemedim seni. Çok zor geldi belki, bilmiyorum.İlk defa hiçbir şey hissedemediğimi hissediyorum. Dipsiz bir kuyudayım.
Kendimde değil ne beynim ne de kalbim.Nefes alabiliyorum ama anlamsız.Canımı daha ne kadar acıtabilirsin , haberim yok.Daha fazla acıyabilir mi? O da ayrı , cevapsız bir soru.Belki tamamen bir soru işaretiydim.Cevapsız soruların ardında durmaktan bitkindim.Cevabı bilinen soruların sonuna konulmak isterdim.Aşkına sahip olup , tam olarak zamanı bilinmeyen , sonu bilinmeyen bir aşkın tarihinin yerine konulmak isterdim.Sonsuzluğu seninle tatmak isterdim.Cevabı sen olan soruların sonuna konmak isterdim ; sana yakın olabilmek için.Belki bir ünlem olup sana haykırmak isterdim.Küçümsemezdim, tek istediğim beni duymandı. Ya da bir virgül olmak.Devamında hep benim olacağım bir hayata sürekli virgül olarak konulmak isterdim.Seni , beni , bizi hep devam ettirmek isterdim.Sevgimi anlatabileceğim tüm kelimelerin arasına konmak isterdim.Noktam eksiktir belki.Noktalı virgül olmak isterdim.Zaman zaman seni benden ayırıp , nasıl güzel bir cümle olduğunu göstermek isterdim.Noktalarım da sorularım gibi çoğalırsa üç nokta olmak isterdim.Devamını istediğim gibi getirebileceğim cümleler kurmak isterdim.Belki bir gün bana yazacağın mektubun sonundaki isminin yanına konulmayı isterdim.Kalbimdeki çiziklere inat kısa çizgi olurdum.Zor değil.Kalbime , satırlarıma sığmadığında devamını getirebilirdim.Parantez olup seni başkalarından saklar , kesme işareti olup benim için ne kadar özel olduğunu gösterirdim ! Veya denden işareti olup birbirimizin yerini doldurabilirdik.Ben sana aittim çünkü.Öyle hissederdim…

   İstemediklerim… Onlar , onlar çok acıtırdı beni.Mesela hayallerimin peşinden koşarken her seferinde soluk soluğa kalmak istemezdim.Sıkı sıkıya yakalamak isterdim, en azından birini.Yolda karşılaştığım tek şey belki de bir "saatti".Ayağım takıldı ve düştüm.Doğrusu alışkındım.1 dakika daha dolmak için çırpınıyordu.Dizim kanarken , kalbimin acısı daha ağır basmıştı.”Zaman” dedim.Zaman bizi beklemez.Ama ben bekleyebilirdim.Sonunu göremeden bu yolda devam edebilirdim.Yeteri kadar körelmiş bu insanlardan kaçıp , dibini görebilirdim hayallerimdeki mutluluğun.Belki gerçekten bir virgül olsam sonsuz dakikaların arasına konacaktım.Beklemekten biçareyken belki bir ünlem olup “gel artık zamanım” diye seslenecektim.Ya da kendi kendimi küçümseyecektim iki parantezin arasında.Ya da herhangi başka bir şey.

   Ama ben hiç nokta olmak istemezdim.Kendimden geçtikten sonra büyük bir başlangıca dayanamazdım.Bitiremezdim bir şeyleri.Ben hep virgül olmak isterdim ; bizi devam ettirecek tek şeymiş gibi , yer yerse bir ünlem , bir soru işareti...