Bu bir sürgündü aslında
Değiştin en mutlu aile tablolarını bir yalnızlığa
Ve gittin
Tam senin kusursuz olduğunu düşündüğüm zaman
Sana her an ihtiyacım olacağını anladığım zaman
Sürgünün kutsallığına inanıp bir yaz günü
Bana bütün özlemleri aratıp dördüncü sabahtan
"Allah'a emanet" deyip çok sarılmadan
Gittin.
Kalsaydın ağlardım, bildin
Ama ben geçen kışı unutmadım
Bana ne kadar değer vermiştin
Ya da ben sendeki kıymetimi yeni anlaşmıştım.
Söz verdiğin gibi erkenden
Gittin.
Gecelerin bana emanet şimdi
Artık kuran okuyuşunla uyanmıyor olsam da
Boş görsem de salonda seccadenin yerini
Kimse elimden tutup uyandırmıyorsa da beni geceleri.
Annem de bana emanet
Yalnız uyuyamaz, korkar, biliyorsun
Gittiğinden beri onun yanında yatıyorum
Onu merak edip bana soruyorsun
Ama ben ona hiç söylemiyorum
Arada seni özleyip nuraylanmasa her şey yolunda
Ha bi de sabah erkenden odanın penceresini açıyor, üşüyorum
Huysuz kadın, aynı işte.
Hâlâ English Home'dan mesaj gelince soluğu orda alıyoruz,
Bunu da bil istedim de.
Şimdi sen yoksun ya
Bütün elektronik eşyalarını şarj ettiğin priz artık boş
Orayı görünce bile duygulanıyor bu koca kızın
Geceleri kapımızda anahtar sesi yok
Sanırım bu da en zor tarafı yalnızlığın.
Balkondaki televizyonu da mutfağa taşıdık
Bilirsin, bizde kimse keyfine düşkün değil senin kadar
Kitaplarını da burda bırakmışsın
Kitaplığın da bana emanet
Sen yoksun
Normalde olsa geceleri yalnız kalkmaya korkardım
Ama artık korkmuyorum
Sen hâlâ evin içindeymişsin gibi yani.
Annemin çantasında cüzdanın yok
Ama elin üzerimizde, biliyorum
Yine bir özlem var şiirlerimde
Ömürlük sevgilime
Kısacık ömrümde bana en çok değer veren Adam'a
Kimsenin onun gibi olamayacağı sevgilime
Ama davet yok bu kez
Çağırırsam küfür bilir o yalnız.
Bizim kavuşmamız sanki bir dahaki kışa,
O yüzden bundan gayrı alış yalnızlığa.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder