Ateş Böceği ile Kelebek ~Kozadan Çıkış~

Bu son, bu son şiirim sana ateş böceğim.
Zira gözlerinin mavisinden ilham aldı desenlerim
Çıktım o gece kozadan, artık tırtıl değilim.

Ayakkabılarına vuruldum önce,
Ceketinle aynı renk: açık kahve. 
Sonra başımı kaldırmamla
Bir an hayal görüyorum sandım.
Müjdeler olsun soranlara, ben kozadan çıktım.
Artık özgür bir kelebeğim.
Gözlerini gördüm nihayet ateş böceğim:
Uzaktan kendini ele vermeyen gizemli mavi.
Nihayet denizlerinde yosun tuttu yeşilliklerim.

O sana özgü maviyi şimdiden çok özledim.
Sanardım o güzelliği bir ömür de beklerim,
Bekle dersen...
Ki biliyorum, demeyeceksin.
Bil ki hasretinle şiir yazamam, aşkınla yazmak varken.
Ve bekleyemem.
Gözlerin hasretine dayanılacak gibi değilmiş.
İçimde, daha seni görmeden, öyle bir aşk birikmiş
Seni görünce büyüsünün bozulmasından korkarım.
Ya nazar edersem gözlerine, ya bakışımla sönerse ışığın?
Off.
Sana da bekle diyemem
Ama gel derim
Gel, beraber uçalım sonsuza
Gel, ışık saçalım uzaklara
Gel, beraber üşüyelim;
İçimizde aşkın ateşi hep yansın da.
Geel, ooof.