Olmayacak şeylerin mümkünlüğünü izliyorum şu aralar.İnsanların konuşarak düştüklerini görüyorum.20 yaşında bir kız yaşantısıyla,acılarıyla koskoca bir kadına dönüştü.İzliyorum...
İnsan illa da uzun yıllar geçirdiğiyle çocukluk arkadaşı olmuyormuş.Birkaç senede birbirimizi büyütmüşüz,acılarımıza gülmüşüz.Çaresizlik basit bir kelime olamaz,olmamalı.Ben o çaresizliği elimle tutuyorum kim kanıtlayabilir şimdi bana soyut olduğunu...Dakika da ortalama 90 kere atan bir kalbim , günde 25 bin kere kırptığım gözlerim var ama hiçbir şeye sığdıramadığım bu düşüncelerle ne yapacağım bilmiyorum.Neden bu düşünmenin de bir sınırı yok anlamıyorum.Birkaç edebi sözden ibaret değilmiş düşünceler,aklının sınırlarını,kalbinin kuyularını nasıl kelimelere sığdırabilir ki insan.
Kelimeler, bazen insan olsa otursa karşıma anlayabilirler mi sahiden beni...? Hayatımın yokuş yukarı tırmandığım dönemine geçtim farketmeden sanırım, yoksa bu ağrıların başka bir anlamı olamaz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder