bir insan tanıdım*

(müziğinizi ihmâl etmeyiniz mesela)

İnsan içinde nice kilitler barındırır.

Bir insanı çözmek sanki yeni bir dünya keşfi.

Bir insan tanıdım

Sadece ben onu tanıdım; o beni hiç tanımadı.

Kilitlerimi vurmuştum ben. Kilitlemiştim sıkıca o kapıyı.

Korkmuştum.

Kırılmaktan korkmuştum. İçimdeki karanlıktan korkmuştum.

Alışmaktan korkmuştum ben.

Değil mi ki her insan nice korkular barındırır.

Kapatır kapılarını, örer duvarlarını.

Ben de örmüştüm.

Kim baksa bana yine kendisini görürdü, öyle soyutlamıştım.

Öyle olmak istemiştim, herkesten ayrı.

Herkesin içinde hiçkimseydim.

Kendi hiçliğimde çırpınışlardaydım.

Bir hâl vardı da bende, ben hâlimden kaçmıştım.

Bir insan tanıdım.

Sanmayın ki öyle alelâde biri.

İçimden biri.

Hayallerimden biri.

Ben bir insan tanıdım da anlatamadım.

Âşıklık deli işi dediler de 

Kimseye fısıldayamadım bile.

Bir gece şahitti.

Bir de rüyalarım.

Gelecek, gelecek.

Ben bekleyeceğim o gelecek.

Öyle anlaşmıştık onunla.

Bir insan tanıdım

O beni henüz tanıyamadı.

İçimdekileri dökemedim, taştım

Nafileydi hâlbuki bu taşmalarım.

Yine içimde kaldım.

Yine bir ben kaldı kafeste ateşiyle oynayan.

Yine bir ben kaldı karanlıkta mum arayan.

Ben benliğimi arayışlardeyken bile duvarlarıma çarptım.

Kalemin mürekkebi kağıda bırakamadı kendisini

Sıktı, sıktı.

İçimde nice canlar parçalandı yeniden.

Duvarlar ördüm onlara yaklaşmasınlar diye

Çünkü onlar yaklaştıkça korktum

Benim içim paramparça camlar ülkesi

Benim içim nidâların başkenti.

Bir insan tanıdım.

Ben bekleyecektim, o gelecekti.

Ben, bekliyorum.

Kilitlerim bekliyor, açılmayı.

Duvarlarım bekliyor, kırılmayı.

Beklemekten yorulup

Bitâp düşsem de

Ben bekliyorum.

Sen yeter ki gel.