Tükenmiş Cümleler

Aylardır eline kalem almamışlığın verdiği çekingenlik… Cümleleri kovalamaktan yorulmuşluk… Ve en sonunda vazgeçmişlik.
Soruların art arda sıralanmaları ve teker teker üstüne gelmeleri.”Çok erken değil mi? Kışın hemen ardından kağıdı kalemi toprağa gömmek korkaklık değil mi? “ İlkbahar yakındı halbuki.Sessizliğimin çiçek açmasına az kalmıştı.Cümlelerim sulanacak kalmıştı , sararıp solmuşlardı.Biraz yağmurlu bir ilkbahara ihtiyacım vardı.Sonrasında ısınabilirdim belki.Isınabilirdim.Oysa ısındığım tek yerdi gözlerin , yıllar önce… Korkup kaçtığım bazen.Ama hep son sığındığım… İçimde bir ses hep sorardı.Neden derdi.Neden gözlerindeki bu sitem? Korkuyorum.Bakma öyle…Bağırarak söylerdim ; içimden ama içten.Söylenememiş de olsa cümlelerim vardı.En azından.Ya şimdi? Kendime ait tek bir cümlem kalmadı.Konuşmaya , yazmaya , bağırmaya çalıştım.Ama cümlelerimin sesi hep kısıktı.Biri gelip duysun istedim.Konuşmama gerek kalmasın.Gözlerimden anlasın istedim.”Cümlelere ihtiyacımız yok ! Hadi gözlerime bak.Öylece dur karşımda.” desin.Ve sonra sussun.Tıpkı benim gibi… Sessizliğimizi bozmasın hiçbir şey.İnsanlar yüksek sesli konuşsun.Bulutlar konuşsun.Yağmur damlalarının yere çarpışları duyulsun.Kuşlar hep bir ağızdan şarkılar söylesin.Dünya tüm gürültüsünü üzerimize yüklesin.Ama bozulmasın yalnızlıktan hallice sessizliğimiz.Bilerek ve isteyerek , tüm gücümüzle sessiz kalalım.Belli olmasın gözyaşları yağmur damlalarının arasında.Her bir gözyaşı bir yağmur damlasına tutunup sürüklensin.Yanağımdaki gözyaşı yollarını elleriyle siliversin sonra tek bir kelime etmeden dudakları.

   Gözleri “Yağmur damlaları hep yanaklarına düşüyor.Yalnızca tesadüf olmalı.Tesadüf…” desin.

 Gözlerine inanayım.Sözleri bırak… Onlar kaybolur kalbimin gökyüzünde.Kayıp giderler.Gözlerime bak! Her ne kadar sessiz olsa da dilim, gözlerimin söyleyecek bir şeyleri olmalı.Söyleyecek bir şeyler olmalı mutlaka güneşli ilkbahar günlerine dair , bunca yağmurdan sonra…