Saklanmak,Saklambaç,Sobe

   Kendimden kaçarken buldum kendimi  bugün.Yine beceremedim.Kaçamadım , buldum kendimi.Sensizlikten , yalnızlıktan , dört duvardan , gözlerinden kaçarkenki gibiydim.Saklambaç oynar gibiydim.
Kovalayan hep ben miyim? Ve kaybolan sen? Neyin arkasına saklandığını bilmiyorum.Ve neye dayanıyor bu acımasızlığın? Acımasız olabilirsin.Ama hiç mi acımadı canın? Ya da içindeki sen’i öldürmeye çalışırken mi zorlandın? İçinde farklı birisi vardı.O , sen değildi.O , başka biriydi.İçinde kaybolmuş , ortaya çıkmaya cesaret edemeyen sen , kendinle mücadele ediyorsun.İnsan kendisine savaş açar mı? Sen açtın.Belki beni bile öldürdün fark etmeden.Ya da sen , seni seven herkese düşmandın.

   Bugün saklandığım yerden çıktım.Bugün tuttum kendimi yakamdan.Bildiğim ne varsa yüzüme vurdum.Sen yapamadın çünkü.Sen , korktun.Ben de senin yapamadığın şeyi yaparken en az senin kadar korkaktım.Ama gerçeklerle yüz yüze gelince , kendimle yüzleşince garip bir duygu sardı beni.Adını hala koyamamışım , şimdi fark ettim.Düşündüm.Tarif edemem.Bunları senden duysam daha çok kanardı yaram ve sen mutlu olurdun.Çünkü sen , seni seven herkese düşmandın.O an , sonu olmayan kelimelerimin sessiz olduğu zamanlardan biriydi.Konuşamadılar.Bense kağıda döktüm.Yazılmak zorundaydılar.Rahatlamak zorundaydım.İçimde hapsolmak zorundaydın.Okumak zorunda değildiniz.Sadece yazmak istedim.Fazla bir şey değil.Belki seni içimden biraz olsun çıkarabilirsem , kendime yer ayırabilirim diye düşündüm.Ben senle dolup taştım… Ben kendime fazla gelirken , sen hep azdın.Aslında seni bu kadar istesem bile , varlığında yokluğun kadar acıtıyordu.Birileri için gerçekten var mıydın? Senin için zor olan buydu : “Var olmak.” Sen yok olmayı severdin.Saklanmayı severdin.Oynamayı severdin , en çokta saklambacı… Belki de ben 1’den 10’a sayana kadar başkasının olacaktın.Ben seni bulmayı umut ederken , sen hep bilmediğim yerlerde , bilmediğim yüzlerde kaybolacaktın.Sobelenecektim.Hani bazı çocuklar vardır , hep aynı yere saklanırlar ; bulunamadıkları yerlere.Sen hiç aynı yere saklanmadın.Geçtiğin yerleri unuttun.Çünkü seni nerede bulacağımı bilirdin.Tek bilmediğin şeyse , seni bulamadığımda kalbime baktığımdı.Sen öldürdün sanarken , ben içindeki sen'i kendi içime hapsetmiştim.Ve sen bunu hiç bilmeyecektin.Şimdi sen arkanı döndün ya sevgili , sonsuz sayıları say.Saklanma sırası bende.Kaybolma sırası bende..Önünde veya arkanda olmayacağım.Sobelenmeyeceğim öyle elini her tutmak isteyişimde.Ama üzülme.Zaten sen alışkınsın oyunlara , en çokta saklambaca...