Yine bir yalnızlık sardı içimi. İnsan ne kadar alışsa da yalnızlığa, tıpkı şu anki gibi bazen boğuluyor.
Beni hiç bırakmayan yalnızlığım ve aynalara küsmüş çirkin suratımla, sessizliğe ve inzivaya çekildim.
Etrafımda ne olduğunu umursayamıyorum yine. Bu sefer gerçekten ölmüş, içimden gelen çürüme kokuları burnuma ulaşan en ilahi ve en iğrenç koku olmuş. İnsanlar suratıma bir tabu derdi hep. Şimdi baksalar ne görürlerdi bilmem. Tabunun bile ipuçları vardır. Şu anki halim bir muamma.
Seni ve daha öncesini bile düşünemiyorum. Yazdığıma bakma, görüntün silikçe bile gelemiyor aklıma.
Her şeyi mükemmel yaparım ben.
Sildim mi tam silerim.
Sevdim(!) mi tam severim.
Yalnızlığın en mükemmeline sahibim!
Şimdi ise,
Öldüm mü tam ölüyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder