Kentin İlk Işıkları

Yokluğun loş bir odanın ışığı kadar anlamsız. Yokluğun keskin bir bıçak gibi sert. Yokluğun en çokta kalbimde derin bir yara.Şimdi yoksun ya sen,insanlar anlamını kaybeder her geçen gün.Her geçen gün her sabah güneşin doğması anlam vermez bana.Çünkü bilirim ki yüreğim en karanlık zamanında.Güneş doğamaz artık yüreğime. Çünkü yüreğim güneşini kaybetti sevgilim.Şimdi yoksun ya sen,bir çocuk kadar korkak ve ürkek kalbim ve bir o kadar hırçın,mutsuz,umutsuz..Zamanında bu kalbin sahibi varken ne kadar da mutluydu aslında. Güneş batarken kentinde onun içi hep aydınlıktı.O hep heyecanlı,hep sevecendi.Hep,her an yaşamaktan zevk alan,insanların her birinde anlam bulandı.En mutlu da senin yanındaydı.En sevecen,en masum seninleydi. Senin yanında anlamını kaybederdi zaman. Ama sen acımadın. Üzülmedin. Bu minik görünen ama içi kocaman olan kalbi yok ettin. Şimdi sen başka kalplerde bir güneş oldun belkide. Ve her sabah kente doğan güneş bu kalbe saplanıp acı verir oldu. Her geçen saniye umudunu yitirir oldu. Ne olurdu gitmeseydin ? Ne olurdu bırakmasaydın bizi,hayallerimizi. En çokta bu acı verir. Hayallerimiz.. Ah o hayaller. Her sabah biz güne merhaba diyecektik.Her gece sarılıp uyuyacaktık. Bazen bıkacak konuma gelecektik.Öyle bir alışcaktım ki kokuna hep burnumda olacaktı aslında. Kokunu duyduğum her saniye yine aynı günkü heyecanda olacaktım. Bir kızımız bir oğlumuz olacaktı.  Hani onları büyütecektik ? Sen oğlumuzla salonda maç izlerken biz kızımla yemek yapacaktık.. Bu hayaller küçük görünse de ne kadar yıpratır insanı aslında . Ne kadar zorlar aslında. Her gece belki de bu imkansız hayallerle uyumayı göze aldı benim yüreğim. Şuan belki de sen yatağına yattığında onunla olan hayallerini düşünüyorsun ya da onunla uyuyorsun. Bir zamanlar benim olan sen,bizim olan hayallerimiz şimdi başkalarının elinde. Şimdi tek umudum bir gün.Belki bir gün sevgilim.. Kalbim yine sevecen olur yeniden. Uyandığımda kalbim acımaz. Bu kente doğan güneşin ışıkları belki o gün kalbime saplanmaz